ارزیابی تاثیر پاراکوات بر بقاء پروماستیگوت‫های لیشمانیا ماژور و سلول‫های HUVEC در شرایط آزمایشگاهی

Abstract

زمینه و هدف: داروهای خط اول درمان لیشمانیوز ترکیبات پنج ظرفیتی آنتیموان هستند که دارای عوارض جانبی متعدد از جمله سمیت دارویی هستند. از طرفی مقاومت به این داروها در سراسر جهان رو به افزایش می‫باشد. داروهایی مانند آمفوتریسین ب و پنتامیدین که در خط دوم درمان قرار می‫گیرند، نیز دارای عوارض جانبی بوده یا هزینه بالایی را به بیمار تحمیل می‫کنند. با توجه به اثرات سمی پاراکوات، این مطالعه با هدف تاثیر آن روی زنده مانی پروماستیگوت‫های لیشمانیا ماژور و سلول‫های HUVEC انجام گرفت. روش کار: پروماستیگوت‫های انگل لیشمانیا به تعداد 106×2/5 در هر چاهک از پلیت‫های 96 خانه ای تحت مواجهه با غلظت‫های مختلف پاراکوات قرار گرفتند. تیمار به مدت 48 ساعت و در دمای C° 24 انجام شد. سپس آزمایش MTT برای ارزیابی میزان تاثیر پاراکوات انجام گردید. جذب نوری با استفاده از دستگاه خوانشگر پلیت در طول موج 570 نانومتر قرائت گردید. از رنگ آمیزی تریپان بلو جهت بررسی تعداد پروماستیگوت‫های زنده پس از تیمار با پاراکوات استفاده شد. همچنین، تاثیر غلظت های مختلف پاراکوات بر بقا سلول های HUVEC در شرایط کشت بررسی گردید.

یافته ها: نتایج تست MTT نشان داده که غلظتهای افزایشی پاراکوات به صورت معنی‫داری می‫تواند بقا انگل‫های پروماستیگوت را در مقایسه با گروه کنترل تحت تاثیر قرار دهد. در این مطالعه، غلظت IC50 پاراکوات بر پروماستگوت‫های انگل لیشمانیا به میزان 272/46 میکروگرم بر میلی لیتر براورد گردید. یافته های رنگ آمیزی تریپان بلو با نتایج روش MTT مطابقت داشت. علاوه بر این، ما متوجه شدیم که HUVEC ها حساس به پاراکوات هستند (IC50 = 188.99 μg/ml). نتیجه گیری: پاراکوات اثرات مهاری قوی روی پروماستیگوت‫های لیشمانیا ماژور و سلول های اندوتلیال انسانی دارد. آزمایشات بیشتر در زمینه تاثیر پاراکوات روی زخم‫های حاصل از لیشمانیا ماژور در مدل‫های حیوانی و اثرات جانبی آن در استفاده موضعی این دارو لازم می‫باشد.