بررسی اقدام به خودکشی در زنان شهرستان بابل، 80-1379

Abstract

سابقه و هدف: خودکشی زنان یک شاخص مهم پیشرفت فرهنگی، اجتماعی و قانونی زنان در جوامع مختلف است. شیوع خودکشی در جوامعی که در آنان زنان از حقوق شخصی، اجتماعی و خانوادگی مناسب برخوردار هستند، پایین است. این مطالعه شیوع و علل خودکشی در زنانی که اقدام به خودکشی کرده اند را تعیین می کند. مواد و روش ها: این مطالعه بر روی 136 نفر از زنانی که طی یکسال با اقدام به خودکشی به بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی بابل و مرکز سوختگی استان مازندران از دی ماه 1379 بمدت یکسال مراجعه کرده اند، انجام شده است. اطلاعات توسط پرسنل آموزش دیده جمع آوری و توسط نرم افزار SPSS آنالیز شد. تست X² جهت آنالیز آماری بکار گرفته شد. یافته ها: شیوع اقدام به خودکشی در زنان 60 در 100000 جمعیت زنان در طول یکسال برآورده شد. میزان خودکشی در در سنین زیر 20 سال از سایر گروه های سنی بیشتر بود (15.5%). خودکشی در فصول پاییز و زمستان بیشتر بود. میزان خودکشی در مجردین مشابه متاهلین بود. بحران حاد و مشکلات خانوادگی دو عامل اصلی خودکشی زنان را تشکیل می دهند. خودکشی در عصر و شب بیشتر بود. روش خودکشی زنان 87.5% با دارو، 6.6% مسموم و 5.9% خودسوزی بوده است. نتیجه گیری: شیوع بالای خودکشی زنان و نوجوانان، تساوی میزان خودکشی مجردین و متاهلین و بحران حاد و مشکلات خانوادگی بعنوان علل اصلی خودکشی دلالت بر این دارد که در برنامه های پیشگیری باید جوانان گروه هدف باشند. نقش ازدواج نیز بعنوان اثر محافظت از خودکشی کاهش یافته است.