نگرش پزشکان عمومی مراکز بهداشتی درمانی استان گیلان در مورد آموزش طب سرپائی، 1381

Abstract

سابقه و هدف: مهمترین وظیفه پزشکان عمومی اداره بیماران سرپایی در مطب یا مراکز بهداشتی درمانی می باشد و علیرغم اینکه نظرها امروزه به سوی آموزش طب سرپایی معطوف شده، اما آموزش فعلی، آموزش کلاسیک مبتنی بر بالین بیمار می باشد، لذا بر آن شدیم تا نظر پزشکان عمومی مراکز بهداشتی درمانی را که در اولین سطح ارجاع قرار دارند، نسبت به آموزش طب سرپایی جویا شویم. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، کلیه پزشکان عمومی مشغول به کار در مراکز بهداشتی درمانی استان گیلان در سال 1381 به تعداد 161 نفر مورد پرسش واقع شدند. اطلاعات از طریق پرسشنامه ای حاوی متغیرهای زمینه ای سن، جنس، سال فراغت از تحصیل، دانشگاه محل تحصیل و دارا بودن مطب خصوصی و 8 سوال نگرش، از نحوه اجرای طب سرپایی در طی دوره عمومی دکترای پزشکی جمع آوری شد. سپس داده ها با استفاده از آزمون X² تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: در این مطالعه، 85 نفر (52.8%) نگرش مثبت و بقیه نگرش منفی نسبت به آموزش طب سرپایی داشته اند که ارتباط معنی داری بین نگرش پزشکان با سال فراغت از تحصیل، دانشگاه محل تحصیل و جنس وجود نداشته است. 139 مورد (86.3%) بیمارستان های دانشگاهی را به تنهایی جهت آموزش دانشجویان جهت طب سرپایی کافی نمی دانستند. پیگیری بیماران را در مراکز بهداشتی درمانی بیشتر از بیمارستان ها امکان پذیر می دانستند. نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که آموزش طب سرپایی در طی دوره عمومی به صورت مطلوب انجام نمی گیرد و جهت ارتقا کیفیت آموزش پزشکی نیاز به تغییر رویکرد از آموزش بیمارستانی به طب سرپایی می باشد.