تأثیر برنامه مراقبت مشارکتی در بخش مراقبت ویژه نوزادان بر اضطراب وضعیتی مادران دارای نوزاد نارس

Abstract

سابقه و هدف: بستری نوزاد در بخش مراقبت ویژه نوزادان سطح بالایی از اضطراب را برای والدین به ویژه مادران نخست زا ایجاد می نماید. بنابراین استراتژی هایی جهت کاهش اضطراب والدین لازم است. تشویق والدین به حضور در کنار تخت نوزاد و مشارکت در امر مراقبت از نوزاد حهت کاهش اضطراب مادر پیشنهاد شده است. این مطالعه به منظور تعیین تأثیر برنامه مشارکتی مادران نخست زا در مراقبت از نوزاد نارس بر اضطراب وضعیتی مادران انجام شد. مواد و روشها: این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی 100 مادر دارای نوزاد نارس (37-30 هفته) مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی بستری در بخش مراقبت ویژه بیمارستان اکبرآبادی در سال 1389 انجام شد. افراد مورد مطالعه با روش مستمر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 50 نفری آزمون و کنترل قرار گرفتند. برنامه مشارکتی برای گروه آزمون، در قالب یک جلسه اطلاع رسانی، حضور مادر و مشارکت در مراقبت از نوزاد اجرا شد. امتیاز حاصل از اضطراب وضعیتی بر اساس مقیاس اشپیل برگر، بر مبنای میانگین به بالا، اضطراب بالا و میانگین به پایین، اضطراب پایین، طبقه بندی شد. داده ها در قالب پیش آزمون (24 ساعت پس از بستری نوزاد) و پس آزمون (زمان ترخیص) جمع آوری شده و مورد مقایسه قرار گرفتند. یافته ها: میزان اضطراب مادران در دو گروه (کنترل= 1/8±8/63، آزمون= 48/8±08/65) قبل از مداخله اختلاف آماری معنی داری را نشان نداد (84/0=p) در حالی که بعد از مداخله میانگین اضطراب در گروه آزمون به 31/6±96/29و در گروه کنترل به 37/10±80/52کاهش یافت (001/0>p).نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که مشارکت مادران در مراقبت از نوزاد نارس، در کاهش اضطراب مادری، موثر می باشد. لذا، به کارگیری این استراتژی از سوی مسئولین، با فراهم نمودن بسترهای مناسب در محیط بالینی، ضروری به نظر می رسد.