اثر تحریک تاخیری گیرنده سیگما -1 بر ایسکمی مغزی مدل آمبولیک در موش صحرایی

Abstract

سابقه و هدف: آگونیست های اختصاصی گیرنده های سیگما اثرات محافظت نورونی بر ایسکمی مغزی در مدل های انسداد دائم یا موقت شریان مغزی میانی دارند. اثر محافظت نورونی آگونیست های گیرنده سیگما در مدل آمبولیک سکته مغزی تاکنون گزارش نشده است که مطالعه حاضر به بررسی این موضوع پرداخته است.مواد و روشها: در این مطالعه 24 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در محدوده وزنی 300-250 گرم به طور تصادفی به سه گروه 8 تایی کنترل، درمان و شم جراحی تقسیم شدند. ایسکمی مدل آمبولیک با تزریق 20 میلی متر (5 میکرولیتر) لخته طبیعی از قبل آماده شده به داخل شریان مغزی میانی ایجاد شد. در گروه شم به جای لخته سالین تزریق شد. حیوانات مبتلا به سکته مغزی با اگونیست گیرنده سیگما-1(PRE-084) (10mg/kg i.p) یا حلال (سالین) در 3 و 24 ساعت بعد از جراحی درمان شدند. سپس حجم انفارکتوس و اختلالات نورولوژیک 48 ساعت بعد از القای سکته اندازه گیری و مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: حجم انفارکتوس در گروه درمان با PRE-084 و کنترل به ترتیب 65/1±8/11 و 19/2±45/26 درصد بود (001/0>p). همچنین عملکرد نورولوژیک حسی و حرکتی حیوانات تحت درمان با دارو بهبود یافت (001/0>p). نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد که اگونیست گیرنده سیگما-1 در مدل آمبولیک سکته مغزی که شباهت زیادی به سکته بالینی داشته و اثر محافظت نورونی دارد.