رابطه ژنژیویت و پریودنتیت با بیماری β تالاسمی ماژور

Abstract

سابقه و هدف: تالاسمی شایعترین اختلال ژنتیکی در سنتز هموگلوبین است که با کاهش زنجیره های آلفا و یا بتاگلوبین مشخص می شود. مهمترین نشانه های این بیماری شامل تغییرات استخوانی به ویژه در جمجمه، ماگزیلا و استخوان گونه و پوسیدگی های دندانی و بیماری پریودنتال می باشد. با توجه به شیوع بیشتر عوارض دهانی دندانی در این بیماران با تشخیص به موقع می توان به پیشگیری و درمان معضلات بیماران تالاسمیک اقدام کرد لذا در این مطالعه بر آنیم تا به بررسی رابطه ژنژیویت و پریودنتیت با بیماری β تالاسمی بپردازیم. مواد و روش ها: در این مطالعه مورد-شاهدی 50 بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور 15-35 ساله مراجعه کننده به مرکز تالاسمی امیرکلا و 50 فرد سالم به عنوان گروه کنترل از افراد سالم جامعه مورد معاینه قرار گرفتد. برای بیماران پرسشنامه ای شامل اطلاعات عمومی (مانند جنس، سن و ...) و اطلاعات موبوط به معاینه بالینیمانند ایندکس لثه ای (GI)، عمق پاکت پروب شده (PPD) و اتصالات از دست رفته (AL) و ایندکس سلامت دهان (OHI-S) تکمیل شد. یافته ها: میانگین سنی بیماران و افراد سالم به ترتیب591/5 ± 92/23 و 554/6 ± 98/23 بود. میانگین ایندکس سلامت77/0±18/2 در گروه بیمار در مقابل 81/0±1/2 گروه سالم بود و از لحاظ آماری تفاوت معنادار نبود(635/0(P= . متوسط GI در گروه بیماران به طور معنی داری بیشتر از گروه سالم بود(به ترتیب 73/0±28/1، 59/0±94/0و 014/0P= )؛ همچنین عمق پاکت در بیماران 53/0±4/0 و در گروه سالم 33/0±12/0 و میانگین اتصالات از دست رفته در بیماران 53/0±4/0 و در گروه سالم 27/0±08/0 بود.تفاوت ها از نظر آماری از سطح معناداری برخوردار بودند(به ترتیب 003/0 P= و 001/0. (P< بحث و نتیجه گیری: در بین پارامترهای مورد بررسی ایندکس های پریودنتالی در افراد مبتلا به تالاسمی به طور معناداری بیشتر از گروه سالم بودند که شیوع بیشتر بیماری های لثه ای و پریودنتالی را نشان می دهند در نتیجه میتوان با پیگیری های مستمر و پایش دوره ای وضعیت بیماران به پیشگیری و درمان زودهنگام عوارض و معضلات ناشی از تالاسمی اقدام کرد.