بررسی 196 مورد سنگ شکنی درون اندامی حالب (TUL) در درمان سنگهای حالب

Abstract

سابقه و هدف: سنگهای ادراری از بیماری های شایع دستگاه ادراری می باشند. سنگهای حالبی که خودبه خود از مسیر عبور نمی کنند توسط سنگ شکن برون اندامی، درون اندامی، از طریق پوست، لاپاراسکوپی و جراحی باز قابل خرد کردن و برداشتن هستند. این مطالعه به منظور بررسی نتایج سنگ شکنی درون اندامی حالب در درمان سنگهای حالب انجام شده است. مواد و روشها: این مطالعه به صورت مقطعی و براساس داده های موجود در پرونده 196 بیمار با سنگ حالب که در بیمارستان شهید بهشتی بابل از فروردین 1382 لغایت خرداد 1385 تحت عمل سنگ شکنی دورن اندامی حالب (TUL) قرار گرفتند، انجام شد. اطلاعات شامل سن، جنس، سمت و محل سنگ، استفاده از سوند حالب، مدت بستری، نیاز مجدد به سنگ شکنی درون اندامی حالب جمع آوری گردید. یافته ها: از 196 فرد مورد مطالعه، 137 نفر (8/64%) مرد و 64 نفر (2/35%) زن و میانگین سنی آنها 6/13±5/41 سال بود. بیشترین سنگها در حالب تحتانی چپ و کمترین آن در حالب میانی راست قرار داشت. 80% بیماران در گروه بدون سوند حالب و 8/75% بیماران با سوند حالب از مسکن استفاده کرده بودند. تنها ارتباط بین مصرف مسکن و مدت بستری اختلاف معنی داری را نشان داد (009/0=p) و در بقیه موارد اختلاف معنی دار نبود. کمترین زمان بستری در بیمارستان بعد از سنگ شکنی درون اندامی حالب 1 روز و بیشترین زمان بستری 12 روز بود. در میان نمونه های مورد مطالعه 1/5% نیاز به سنگ شکنی مجدد درون اندامی حالب داشتند، که در یکی از آنها عدم موفقیت دیده شد و دچار پیونفروز و تب گردید که تحت نفروستومی و TUL مجدد قرار گرفت. عارضه جدی مانند پارگی حالب دیده نشد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که در موارد سنگ شکنی دورن اندامی حالب (TUL) بدون عارضه نیازی به گذاشتن سوند حالب بطور روتین نمی باشد. سنگ شکنی دورن اندامی یک روش موفقیت آمیز در درمان سنگهای حالب، بخصوص سنگهای تحتانی حالب می باشد.