اثر داروهای متوکلوپرامید و پروپوفول همراه با دگزامتازون بر میزان تهوع و استفراغ بعد از عمل در بیماران تحت بی حسی نخاعی

Abstract

سابقه و هدف: یکی از شایع ترین عوارض بعد از بی حسی نخاعی، تهوع و استفراغ است که می تواند باعث اسپاسم، هیپوکسی و آسپیراسیون ریوی شود. این خطر در بیماران معده پر، ترومای چشم، ضربه سر، سزارین و لاپاراسکوپی بیشتر است. هدف از این مطالعه تأثیر دو داروی متوکلوپرامید و پروپوفول همراه با دگزامتازون بر میزان تهوع و استفراغ بعد ازعمل در بیماران تحت بی حسی نخاعی می باشد. مواد و روشها: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی بر روی 100 بیمار ASA کلاس I و II در محدوده سنی 60–16 سال که تحت عمل جراحی ارتوپدی اندام تحتانی قرار گرفته اند انجام شد. بیماران بطور تصادفی به دو گروه 50 نفری تقسیم شدند. هر دو گروه قبل از انجام بی حسی نخاعی 500 سی سی سرم رینگر دریافت داشتند. بی حسی نخاعی به روش sitting با تجویز 2 سی سی لیدوکائین 5% انجام گردید. 5 دقیقه قبل از اتمام عمل به گروه اول متوکلوپرامید به همراه دگزامتازون و به گروه دوم پروپوفول همراه با دگزامتازون تزریق گردید. تهوع و استفراغ در هر دو گروه به مدت 4 ساعت بررسی و سپس داده ها با هم مقایسه شدند.یافته ها: میزان بروز تهوع در گروه متوکلوپرامید بیشتر از گروه پروپوفول بود (28% در برابر 22%). که این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود (039/0=p). کمترین درصد بروز استفراغ مربوط به گروه پروپوفول و دگزامتازون بود (به ترتیب 12% در برابر 4%) (007/0=p). نتیجه گیری: نتایج این بررسی نشان می دهد، که پروپوفول همراه با دگزامتازون باعث کاهش تهوع و استفراغ بعد از عمل در بیماران تحت بی حسی نخاعی شده است.