شناسایی مولکولار ژنهای عامل مقاومت به آمینوگلیکوزید ها و متی سیلین در نمونه های بالینی استافیلوکوک اورئوس

Abstract

سابقه و هدف: استافیلوکوک اورئوس یکی از مهم ترین عوامل ایجاد کننده عفونت در جامعه و بیمارستان می باشد. مقاومت به آمینوگلیکوزیدها بواسطه آنزیم های خاصی ایجاد می شود که توسط ژن هایی که توانایی گردش بین سویه ای توسط عناصر ژنتیکی متحرک مانند ترانسپوزونها را دارا می باشند،کد می شوند. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی حضور ژنهای aac(6chr('39'))Ie/aph(2")، aph(3chr('39'))-IIIa1 ، ant(4chr('39'))-Ia1 به همراه ژن mecA است.

مواد و روش­ها: در این مطالعه مقطعی، ١13 ایزوله استافیلوکوک اورئوس از579 نمونه مختلف بالینی جداسازی شد. برای تعیین سویه های مقاوم به متی سلین از روش تعیین حداقل غلظت مهاری با نوارهای E-test اوگزاسیلین استفاده شد. شناسایی ژنهای aac(6chr('39'))Ie/aph(2")، aph(3chr('39'))-IIIa1، ant(4chr('39'))-Ia1 و mecA با استفاده از روش PCR، انجام شد. همچنین ارتباط حضور ژنهای آمینوگلیکوزیدی و ژن mecA نیز بررسی گردید.

یافته­ها: از 113 ایزوله بالینی استافیلوکوک اورئوس که با تست های فنوتیپی تایید شده بودند،53 ایزوله (46/91 %) دارای ژن mecA، 43 ایزوله(38/05%) دارای ژنaac(6chr('39'))Ie/aph(2")، 19ایزوله(16/81%) دارای ژن aph(3chr('39'))-IIIa1 و22 ایزوله(19/47%) دارای ژن ant(4chr('39'))-Ia1 بودند. همچنین بین حضور ژن مقاومت به متی سیلین و ژنهای عامل مقاومت به آمینوگلیکوزید ارتباط معنی­داری بدست آمد. این در حالی بود که بین نوع نمونه های جدا شده و حضور ژنهای مقاومت نیز در برخی موارد ارتباط معنی داری مشاهده شد(0/005p≤).

نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که استفاده مکرر از آنتی بیوتیک های آمینوگلیکوزیدی به همراه آنتی بیوتیک های بتالاکتامی می تواند زمینه ظهور سویه های استافیلوکوک اورئوس مقاوم به چند آنتی بیوتیک (MDR) را فراهم کند.با تجویز مناسب و کنترل شده آنتی بیوتیک ها می توان از بیشتر شدن این مقاومت ها و ظهور سویه های دارای مقاومت چندگانه، جلوگیری کرد.