اثر پیشگیری کننده/محافظت کننده تستسترون بر اختلالات اکستراپیرامیدال ناشی از هالوپریدول در موش های صحرایی نر

Abstract

سابقه و هدف: بسیاری از علایم غیرحرکتی پارکینسون از قبیل افسردگی مرتبط با کمبود تستسترون است. از طرفی اثر تستسترون تراپی بر علایم حرکتی پارکینسون در هاله ای از ابهام قرار دارد. لذا در این مطالعه تا اثر تستسترون بر اختلالات اکستراپیرامیدال ناشی از هالوپریدول مورد ارزیابی قرار گرفت. مواد و روش­ها: در این مطالعه تجربی ۶۰ رت نر نژاد ویستار با محدوده وزنی ۲۲۰-۱۸۰ گرم بطور تصادفی به ۱۰ گروه ۶ تایی تقسیم شدند. رت ها با سالین، پلی اتیلن گلیکول، فلوتاماید (mg/kg ۱۰) و یا تستسترون (mg/kg ۱) به مدت ۱ یا ۷ روز متوالی و قبل از تزریق هالوپریدول بصورت داخل صفاقی پیش درمانی شدند. اثر تستسترون و فلوتاماید بر کاتالپسی و اختلال حرکتی ناشی از هالوپریدول به ترتیب با بار تست و روتارود سنجیده شد. یافته ها: هالوپریدول (mg/kg ۱) بصورت معنی داری(۰/۰۰۴p<) باعث ایجاد کاتالپسی (۱۷/۲۵±۱۷۰) و اختلال تعادل (۸±۵۲) شد. پیش درمانی با تستسترون به مدت ۷ روز اثر پیشگیری کننده بر اختلالات اکستراپیرامیدال ناشی از هالوپریدول داشت و موجب بهبود کاتالپسی (۸±۵۵)(۰/۰۰۱p<) و اختلال تعادل (۸±۱۷۸)(۰/۰۵p<) در موش­های صحرایی شد، این درحالی است که تزریق همزمان فلوتاماید از اثرات بهبود دهنده تستسترون بر اختلالات اکستراپیرامیدال جلوگیری کرد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که پیش درمانی با تستسترون اثر چشمگیری در بهبود کاتالپسی دارد.