ارزیابی نقش 2-اکسو 4-تیازولیدین-کربوکسیلیک اسید (OTC) بر کسب و بیان وابستگی به مورفین در موشهای نژاد NMRI نر

Abstract

سابقه و هدف: در طی وابستگی به مورفین غلظت آنتی‌اکسیدان‌های طبیعی کاهش می‌یابد که یکی از مهمترین آنها گلوتاتیون می‌باشد، بنابراین استفاده از آنتی‌اکسیدان‌ها می‌تواند اثرات ترک مورفین را کاهش دهد. لذا، هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر دوزهای مختلف 2-اکسو4-تیازولیدین-کربوکسیلیک اسید (OTC = -2-Oxo-4-Thiazolidine-Carboxylic Acid) (فعال کننده آنزیم گلوتاتیون تراسفراز) بر بیان و کسب وابستگی فیزیکی توسط مورفین می باشد.

مواد و روش­ها: در این مطالعه تجربی از موشهای کوچک آزمایشگاهی نر نژاد NMRI (20-30 گرم) در 9 گروه 8تایی استفاده شد. موشها به روش مارشال به مورفین وابسته شدند. OTC در دوزهای مختلف (mg/kg 20، 10، 5) در روزهای القاء وابستگی (کسب) و یا روز تست (بیان) به حیوانات تزریق گردید. با تجویز نالوکسان دو نشانه اصلی سندرم ترک (تعداد پرش و مدفوع) مورد بررسی قرار گرفتند.

یافته­ ها: تجویز نالوکسان در موش‌هایی که در روزهای قبل مورفین دریافت کرده بودند باعث افزایش وزن مدفوع حیوانات (0/2±0/62 و 0/05±0/3 گرم به ترتیب در گروه مورفین و سالین) و تعداد پرش گردید (15±46 و 0/2±1 در گروه مورفین و سالین: 0/01p<) تجویز OTC نسبت به گروه سالین تغییر معنی‌داری در تعداد پرش و میزان مدفوع نداشت. OTC در روزهای القاء وابستگی سبب افزایش تعداد پرش و مقدار مدفوع (0/01±0/53 و 0/5±1/2، 0/04±1، 0/01±0/62 به ترتیب دوزهای mg/kg 5 ، 10 ، 20 و سالین:0/01p<) و در روز تست باعث افزایش تعداد پرش گردید (0/01p<).

نتیجه­ گیری: نتایج مطالعه نشان داد که تحریک گلوتاتیون ترانسفراز توسط OTC باعث تقویت کسب وابستگی فیزیکی به مورفین می‌شود.