اثر کنترل مکانیکی جریان خون مغز بر سکته مغزی مدل آمبولیک پس از درمان تأخیری با فعال کننده پلاسمینوژن بافتی در موش صحرایی اوارکتومی شده

Abstract

سابقه و هدف: سکته مغزی از علل عمده مرگ و میر و ناتوانی های طولانی مدت در بزرگسالان است. گزارش شده است که کنترل مکانیکی جریان خون مغز (Mechanical Flow Control, MFC) آسیب ناشی از رپرفیوژن را کاهش می دهد. لذا در این مطالعه اثرMFC بر سکته مغزی مدل امبولیک پس از درمان تأخیری با فعال کننده پلاسمینوژن بافتی (Tissue Plasmingen Actrivator, tPA) در موش صحرایی ماده اوارکتومی شده بررسی شد. مواد و روشها: این مطالعه تجربی بر روی 32 سر موش صحرایی ماده با وزن 200 تا 250 گرم در 4 گروه کنترل (اوارکتومی و القاء سکته مغزی)،MFC (اوارکتومی، القاء سکته مغزی و بستن و باز کردن شریانهای کاروتید مشترک)، tPA (اوارکتومی، القاء سکته مغزی و تزریق tPA) و tPA+MFC (اوارکتومی، القاء سکته مغزی، تزریق tPA و بستن و باز کردن شریانهای کاروتید مشترک) انجام شد. در ابتدا حیوانات اوارکتومی شدند، بعد از گذشت یک ماه، سکته مغزی از طریق تزریق لخته ای به داخل شریان مغزی میانی القاء شد. tPA (mg/kg i.v9/0) در 6 ساعت و MFC در پنج مرحله، 30 ثانیه بستن و 30 ثانیه باز کردن شریان های کاروتید مشترک، در 5/6 ساعت بعد از القاء سکته انجام شد. حجم انفارکتوس، جریان خون مغز و اختلالات نورولوژیک دو روز بعد از القاء سکته اندازه گیری و مقایسه شدند یافته ها: حجم انفارکتوس نسبت به گروه کنترل (6/1±32%)، در گروه tPA (2/5±43%) افزایش (05/0p<) و در گروه tPA+MFC (5±17%) بطور معنی داری کاهش یافت (001/0p<). اگرچه تزریق با تأخیر tPA، جریان خون مغز (001/0p<) و اختلالات نورولوژیک (05/0p<) را افزایش داد، ولی بکارگیری MFC در 30 دقیقه بعد از تزریق tPA، هم جریان خون مغز (001/0p<) و هم اختلالات نورولوژیک (05/0p<) را کاهش داد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که MFC متعاقب تجویز با تأخیر tPA اثر محافظت نورونی دارد.