مقایسه اثر داروی بروموکریپتین با سلژلین در درمان بیماری پارکینسون

Abstract

سابقه و هدف: پارکینسون بیماری دژنراتیو و نسبتا شایعی است که درمان های دارویی موجود می تواند از ناتوانی حرکتی این بیماران تا حدی جلوگیری کرده و آنها را بطور مستقل قادر به ادامه زندگی کند. داروهای زیادی در این بیماری استفاده می شود که در این مطالعه اثر دو داروی بروموکریپتین و سلژلین مقایسه می گردد. مواد و روش ها: در این مطالعه از بین بیماران مراجعه کننده به مطب، تعداد 77 نفر که 50 نفر مرد و 27 نفر زن با سن متوسط 65 سال بوده انتخاب و طی سه سال پیگیری شدند. بسته به نوع داروی تجویز شده، بیماران به سه دسته تقسیم شده اند که در هر سه گروه داروی لوودوپا و آرتان مشترک بوده ولی در گروه اول لوودوپا و آرتان بدون اضافه کردن داروی دیگری بوده و در گروه دوم سلژلین و در گروه سوم بروموکریپتین نیز وجود داشته است. ارزیابی وضعیت این بیماران طی ویزیت های دوره ای و نسبتا منظمی و بر مبنای UPDRS بوده است. یافته ها: در این بررسی بیماران گروه سوم (بروموکریپتین) نسبت به گروه اول از لحاظ وضعیت حرکتی شرایط بهتری داشته اند. گروه دوم (سلژلین) علیرغم شرایط نسبتا بهتر در ابتدا، به مرور زمان اختلاف آنها با گروه اول ناچیز گردید و از لحاظ عوارض جانبی بخصوص دیسکینزی نیز گروه بروموکریپتین عوارض کمتری داشته اند. نتیجه گیری: به همراه درمان با لوودوپا استفاده از داروی کمکی بروموکریپتین نسبت به سلژلین ارجح بوده و عوارض کمتری دارد.