تاثیر تمرینات تصور حرکت با فیدبک حسی بر عملکرد حسی_حرکتی اندام فوقانی بیماران سکته مغزی مزمن

Abstract

سابقه و هدف: توانبخشی مرسوم در افراد سکته مغزی بیشتر از تکرار حرکات برای بهبود عملکرد حرکتی استفاده می کند که ممکن است در افرادی که با محدودیت حرکتی مواجه هستند مشکل باشد. تصور ذهنی حرکات می تواند بدون حرکت اندام درگیر صورت گیرد و روشی ایمن، ارزان و در دسترس است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرینات تصور حرکت با فیدبک حسی روی عملکرد حسی_حرکتی اندام فوقانی افراد سکته مغزی می باشد. a مواد و روش­ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، ۳۰ بیمار سکته مغزی که سطح عملکرد اندام فوقانی برونستروم ۲ و به بالا و حداقل سطح عملکرد شناختی ۲۱ طبق آزمون MMSE داشتند، به روش غیراحتمالی ساده از مراکز توانبخشی انتخاب شده و سپس بطور تصادفی به دو گروه کنترل و مداخله تقسیم شدند. گروه کنترل برنامه های مرسوم توانبخشی و گروه مداخله علاوه بر برنامه های مرسوم توانبخشی، مداخلات تصور حرکت را طی ۱۲ جلسه (۴۵-۶۰ دقیقه) دریافت نمودند. قبل و بعد از درمان، وضعیت عملکرد حسی و حرکتی اندام فوقانی با استفاده از آزمونهای Box-Block Test، Purde-Pegbord Test، دامنه حرکتی،FMA-UE Total و FMA-UE Coordination/Speed، ۲-Point-Discrimination، Nottingham-Sensory Assessment، Modified-Ashworth Scale و Stroke Impact Scale ارزیابی و مقایسه شد. یافته ها: میانگین درصد تغییرات عملکرد حرکتی، سرعت/هماهنگی اندام فوقانی، دامنه حرکتی مفاصل شانه و آرنج و مهارت عملکردی درشت در گروه مداخله (به ترتیب ۵۰%، ۵۰%، ۸۰%، ۵۰% و ۸%) در مقایسه با گروه کنترل (به ترتیب ۲۰%، ۱۸%، ۵۰%، ،۳۰% و ۳۰%) بیشتر بود (۰/۰۵≥p). هر دو نوع درمان تاثیر مشابهی بر عملکرد حسی، مهارت عملکردی ظریف، تون عضلانی و فعالیتهای روزمره زندگی داشتند. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که تمرینات تصور حرکت با فیدبک حسی باعث افزایش بهبود عملکرد حرکتی، مهارت حرکتی درشت و دامنه حرکتی اندام فوقانی بیماران سکته مغزی می شود.