بررسی اثر ایمپلنت های دندانی بر توزیع دوز رادیوتراپی به روش مونت کارلو

Abstract

سابقه و هدف: با توجه به وجود ارگان های مهم در ناحیه سر و گردن، درمان تومورهایی که در این ناحیه قرار دارند، بسیار حائز اهمیت است. از آنجائیکه وجود ایمپلنت های دندانی می تواند توزیع دوز رادیوتراپی را در منطقه تحت درمان دچار اختلال کند. لذا این مقاله به منظور، بررسی اثر جنس و ابعاد ایمپلنت های دندانی بر توزیع دوز رادیوتراپی به روش مونت کارلو انجام شد. مواد و روش­ها: در این مطالعه، دستگاه شتاب دهنده خطی varian ۲۱۰۰C/D با انرژی MV۶ به وسیله کد مونت کارلو MCNPX شبیه سازی گردید. ایملنت های دندانی استوانه­ای به طول cm۱/۵ و قطر cm۰/۴ و ایمپلنت استوانه­ای به طول cm۱/۳ و قطر cm۰/۷از جنس های تانتالیوم، steel stain less ۳۱۶l، زیر کونیوم اکسید، آلیاژ تیتانیوم، آلومینیوم اکسید و polytetrafuorethylen به برنامه شبیه سازی اضافه شدند. جهت بررسی صحت و دقت شبیه سازی، نتایج درصد دوز عمقی و پروفایل های دوز به دست آمده از شبیه سازی با مقادیر تجربی مقایسه شدند. یافته ها: ایمپلنت دندانی با ابعاد بزرگتر افزایش دوز حداکثر % ۵/۸۲، % ۵/۰۳، % ۴/۸۳، % ۴/۴۲، % ۳/۸۱ و % ۳/۵۴ برای هر شش جنس ماده نام برده شده در فصل مشترک ایمپلنت با بافت و تغییرات بزرگتری را نسبت به ایمپلنت کوچکتر نشان داد و جنس تانتالیوم بیشترین ناهمگونی را نسبت به دیگر مواد ایجاد کرد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، تاثیر ایمپلنت های دندانی بر توزیع دوز رادیوتراپی به جنس و سطح مقطع آنها بستگی دارد.