بررسی سطح آنتی‌بادی ضد گیرنده فسفولیپاز A2 (PLA2R) در انواع مختلف پاتولوژیک گلومرولونفریت

Abstract

سابقه و هدف: امروزه آنتی‌بادی ضد گیرنده فسفولیپاز A2 (PLA2R) بعنوان یک بیومارکر تشخیصی در ایدیوپاتیک ممبرانوس نفروپاتی (idiopathic membranous nephropathy یا iMN) و نیز برای بررسی سیر این بیماری عنوان شده است. با توجه به شیوع متفاوت این آنتی‌بادی در مناطق جغرافیایی مختلف، هدف از این مطالعه بررسی سطح آنتی بادی ضد PLA2R در انواع گلومرولونفریت و ارتباط آن با میزان پروتئینوری و کلیرانس کراتینین می باشد.

مواد و روش‌ها: این مطالعه مقطعی بر روی 115 بیمار با تشخیص گلومرولونفریت و سندرم نفروتیک انجام شد. بیماران بر اساس شرح حال بالینی و نتایج آزمایشات به سه دسته iMN (34 نفر)، ممبرانوس نفروپاتی ثانویه (9 نفر) و سایر گلومرولونفریت ها (72 نفر) تقسیم شدند. اطلاعات دموگرافیک، آخرین کراتینین، حجم، پروتئین و کراتینین ادرار 24 ساعته ثبت شد و کلیرانس کراتینین محاسبه شد و سطح آنتی‌بادی ضد PLA2R در سرم بیماران تعیین گردید. سطح آنتی بادی مساوی یا بیشتر از 20 RU/ml مثبت در نظر گرفته شد. سطح آنتی بادی بین سه گروه گلومرولونفریت مورد مقایسه قرار گرفت و رابطه سطح آنتی‌بادی و کلیرانس کراتینین و پروتئینوری نیز در بیماران مبتلا به iMN بررسی شد.

یافته ها: میانگین سن بیماران 13±38 سال بود. 81 بیمار (70%) زن بودند. میانگین سطح آنتی بادی در بیماران iMN به میزان معنی داری بیشتر از نوع ثانویه و سایر گلومرولوپاتی ها بود(به ترتیب 190/1±129/9، 1/7±2/6 و 1/6±2/0، 0/0001p<). همچنین سطح آنتی‌بادی در 47% بیماران مبتلا به iMN مثبت بود، در حالیکه در هیچیک از انواع دیگر مثبت نبود(0/001p<). با این حال در بیماران مبتلا به iMN بین سطح آنتی‌بادی و کراتینین کلیرانس کراتینین یا پروتئینوری ادرار 24 ساعته همبستگی معنی‌داری وجود نداشت.

نتیجه‌گیری: یافته های مطالعه حاضر نشان داد که وجود آنتی‌بادی ضد PLA2R بطور اختصاصی نشانگر ایدیوپاتیک ممبرانوس گلومرولونفریت می باشد. اما سطح آن با شدت بیماری رابطه ای ندارد.