اثر هشت هفته تمرین استقامتی تداومی بر بیان ژن های ICAM-1 و VCAM-1 بافت قلب موش های صحرایی

Abstract

سابقه و هدف: بیان مولکول های چسبان در بافت قلب، به عنوان شاخص مهم برآورد خطر گرفتگی عروق کرونر به شمار می رود. از آن جا که فعالیت ورزشی در کاهش علائم بیماری های قلبی موثر است، هدف پژوهش حاضر اثر هشت هفته استقامتی تداومی بر بیان ژن های ICAM-۱ و VCAM-۱ بافت قلب موش های صحرایی می باشد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی ۱۲ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار ۸ هفته ای با میانگین وزنی ۱۲±۲۶۳ گرم به طور تصادفی به ۲ گروه ۶ تایی کنترل و تمرین تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل ۸ هفته دویدن روی نوارگردان با شدت ۷۰ تا ۷۵ درصد VO۲max (پنج روز در هفته و هر روز به مدت ۳۰ دقیقه) بود. بیان ژن­های ICAM-۱ و VCAM-۱ بافت قلب با روش Real-time PCR اندازه گیری و در دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد که ۸ هفته تمرین استقامتی تداومی سبب کاهش بیان ICAM-۱ بافت قلب شد که در مقایسه بین گروهی اختلاف معنی داری میان گروه کنترل (۰/۰۵±۰/۲۹) و تمرین (۰/۰۳±۰/۱۰) مشاهده شد (۰/۰۱۷ =p). علاوه بر این نشان داده شد که بیان VCAM-۱ بافت قلب گروه تمرین (۰/۰۴±۰/۸۵) نسبت به گروه کنترل (۰/۰۳±۰/۲۲) افزایش معنی دار یافته است (۰/۰۰۱ =p). نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که تمرینات استقامتی تداومی موجب تغییر بیان مولکول های چسبان بافت قلب مرتبط با التهاب سیستمیک می شود که احتمالاً می تواند راه حلی مناسب برای کاهش ذخایر چربی در بافت قلب و جلوگیری از مضرات آن باشد.