بررسی ویژگی‌های کلینیکی و پاتولوژیک کانسر معده

Abstract

سابقه و هدف: سرطان معده به عنوان پنجمین سرطان شایع شناخته شده و آدنوکارسینوما با بیش از 95 درصد موارد، شایع‌ترین نوع می‌باشد. با توجه به محدودیت تأثیر درمان‌های القایی، رزکسیون جراحی هنوز درمان اصلی آدنوکارسینومای معده محسوب می‌شود. یکی از مشکلات درمان آدنوکارسینومای معده بازرخداد آن است که از علت‌های اصلی آن، وجود تغییرات بدخیم و یا پیش‌بدخیم در باقیمانده بافت معده است که ممکن است در زمان رزکسیون مورد غفلت واقع شود. با شناخت این ضایعات و رزکسیون آنها می‌توان امید به کاهش بازرخداد بدخیمی داشت. لذا این مطالعه با هدف بررسی ویژگی های بافت غیرتومورال معده از نظر وجود تغییرات بدخیم و یا پیش‌بدخیم انجام گرفت. مواد و روش‌ها: در این مطالعه مقطعی گذشته نگر، پرونده 112 بیمار که بین سال‌های 96-1392 در مراکز آموزشی درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی بابل به دلیل کانسر معده تحت توتال گاسترکتومی قرار گرفته بودند از نظر سن، جنس، نوع تومور و محل ووو مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: از 112 مورد بیمار مورد مطالعه، 72 نفر‌(64/3%) مرد و 40 نفر‌(35/7%) زن بودند. میانگین سنی بیماران 8/6±64/7 سال بود. پاتولوژی Poorly Differentiated در 60/7% و پاتولوژی Well Differentiated در 39/3% وجود داشت. علاوه بر پاتولوژی اولیه در 64 بیمار‌(57%) ضایعات سینکرونوس در قسمت‌های دیگر معده نیز وجود داشت که ارتباط معنی‌داری با نوع پاتولوژی، مرحله بیماری و جنسیت داشت. نتیجه‌گیری: براساس نتایج این مطالعه می توان نتیجه گرفت که در انجام رزکسیون می‌بایست به وجود ضایعات همزمان علاوه بر پاتولوژی اولیه نیز توجه داشت که این مسأله می‌تواند دلیلی بر انجام توتال گاسترکتومی به عنوان درمان استاندارد کانسر معده باشد.