اثر بخشی درمان شناختی-رفتاری گروهی بر ادراک و شدت درد در بیماران مبتلا به درد نوروپاتیک مزمن

Abstract

سابقه و هدف: تجربه‌ درد از دو بعد حسی و عاطفی تشکیل می‌شود. بعد حسی درد، بیانگر شدت درد و سبک عاطفی آن بیانگر ادراک درد می باشد. از آنجائیکه درمان شناختی-رفتاری، یک روش درمانی مبتنی بر شواهد بوده و بر اصلاح فرآیندهای فکری ناکارآمد و تغییر رفتارهای ناسازگارانه تأکید دارد، لذا این مطالعه به منظور بررسی اثربخشی درمان شناختی-رفتاری گروهی بر ادراک و شدت درد در بیماران مبتلا به درد نوروپاتیک مزمن انجام شد. مواد و روش‌ها: این مطالعه شبه کارآزمای بالینی بر روی 30 نفر از بیماران نوروپاتیک مزمن مراجعه کننده به بیمارستان روحانی شهر بابل در دو گروه 15نفری آزمایش و کنترل انجام شد. درمان شناختی-رفتاری گروهی در 10 جلسه‌ 120 دقیقه‌ای، هفته‌ای یک بار برای گروه آزمایش اجرا شد. شرکت کنندگان قبل و 45روز پس از اتمام جلسات مجدداً مورد ارزیابی قرار گرفتند و ادراک درد با مؤلفه‌های باور به استمرار درد در آینده، خود ملامتگری، ثبات درد در زمان حال، اسرار آمیزی درد و نیز شدت درد ارزیابی شدند. نمره قابل کسب از پرسشنامه باورها و ادراک درد 30 تا 30- و پرسشنامه شدت درد از صفر تا 6 می‌باشد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که تفاوت آماری معنی‏داری بین دو گروه آزمایش و کنترل در نمره‌ی کل ادراک درد (7/40±8/87- در مقابل 6/30±1/93) (0/001p=) و خرده مقیاس‌های باور به استمرار درد در آینده (1/76±4/13- در مقابل 3/30±0/93) (0/04p=)، باور به ثبات درد در آینده (3/50±2/13- در مقابل 3/16±0/8) (0/04p=)، اسرار آمیزی درد (3/67±2/73- در مقابل 3/95±1/33) (0/003p=) و نیز شدت درد (1/28±2/19 در مقابل 1/27±3/64) (0/003p=) نشان داد. نتیجه‌گیری: مطالعه حاضر نشان داد که درمان شناختی-رفتاری گروهی می‌تواند به‏عنوان یک مداخله اثربخش بر کاهش ادراک و شدت درد در بیماران نوروپاتیک مزمن باشد.