بررسی اثر سیلی مارین بر بیان ژن های اوروتنسین 2 و گیرنده آن در بافت کبد رت‌های دیابتی تیپ 2

Abstract

سابقه و هدف: مطالعات نشان می­دهند که افزایش U-IIبا اختلالات دیابت مرتبط می­باشد. با توجه به اینکه داروهای گیاهی برای درمان بیماری نسبت به بسیاری از داروهای شیمیایی عوارض کمتری دارند، در این مطالعه اثر سیلی­مارین بر سطوح گلوکز، انسولین و بیان ژن­هایU-II و گیرنده اوروتنسین2 (U-II R) در رت­های نر دیابتی تیپ2 مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 36رت نر ویستار آلبینو به‌صورت تصادفی به 6 گروه 6 تایی تقسیم شدند؛ 1- گروه کنترل، 2و 3-گروه­های کنترل درمان شده با سیلی­مارین دوز mg/kg/day120و60، 4-گروه دیابتی تیپ 2 که از طریق تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین mg/kg 60 و نیکوتین آمید mg/kg 120 دیابتی شده و گروه­های 5 و 6-دیابتی درمان شده با سیلی­مارین دوز mg/kg/day120 و 60، این درمان به مدت 60 روز ادامه یافت. در پایان نمونه سرم و بافت کبد جمع­آوری شد. گلوکز، انسولین، شاخص HOMA-IR و آنزیم­های کبدی در نمونه سرم با روش اسپکتروفتومتری و الایزا، و بیان ژن در بافت کبد با روش Real-time PCR مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: در گروه­های دیابتی تحت درمان با سیلی­مارین (mg/kg 120و60) به ترتیب 1/11±9/6 و 0/96±9/8 در مقایسه با گروه دیابتی کنترل؛ انسولین 0/47±11/46 به طور معنی­داری افزایش یافت (0/05p<). همچنین سطح گلوکز،HOMA-IR ، آنزیم­های کبدی، بیان ژن­های U-II و U-II R در گروه های دیابتی تیمار شده با سیلی مارین به طور معنی­داری نسبت به گروه دیابتی کنترل کاهش نشان داد (0/05p<). نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که تجویز سیلی­مارین باعث بهبود عملکرد کبد در موش­های دیابتی می­شود.