اثر آلفاتوکوترینول و لیگاند رسپتور فعال شونده بوسیله پروکسیزوم پرولیفراتور بر ایسکمی مغزی در موش صحرائی نر

Abstract

سابقه و هدف: سکته مغزی یکی از مهمترین علل مرگ ومیر و ناتوانی در جهان است. مطالعات قبلی نشان داده اند که تجویز آلفاتوکوترینول (α-TCT ) و روزیگلیتازون (RGZ) ضایعات سکته مغزی ناشی از انسداد شریان مغزی میانی(MCA) در موش سوری و صحرایی را در صورتی که قبل از القاء ایسکمی تزریق شوند، کاهش می دهند. هدف از مطالعه حاضر اثر محافظت نورونی α-TCT و RGZ، 3 ساعت بعد از ایسکمی مغزی می باشد.مواد و روشها: در این مطالعه تجربی، سکته مغزی بوسیله فرستادن لخته بداخل MCA در موش صحرائی نر نژاد ویستار با وزن 300 تا 350 گرم انجام شد. گروه ها شامل، آلفاتوکوترینول با دو دوز کم و زیاد (10mg/kg و 1)، روزیگلیتازون (mg/kg 3) و شاهد بودند. داروها داخل صفاقی تزریق شدند و وسعت انفارکتوس، با تهیه تصویر از برش های مغزی و با یک نرم افزار پردازشگر تصویر تعیین گردید.یافته ها: حجم انفارکتوس 48 ساعت بعد از آسیب امبولیک برای گروه های کنترل، روزیگلیتازون و دوزهای کم و زیاد آلفاتوکوترینول به ترتیب برابر با6/2±4/29%، 1/3±9/15%، 1/2±9/24% و 8/4±29% بود که بین گروه کنترل و RGZ اختلاف معنی داری مشاهده شد (05/0>p)، اما دوزهای کم و زیاد α-TCT تفاوت معنی داری نشان ندادند. همچنین در مقایسه با گروه کنترل، تنها RGZ، اختلالات نورولوژیک (05/0>p) و اختلال حسی (01/0>p) ایجاد شده متعاقب سکته مغزی را کاهش داد.نتیجه گیری: تجویزآلفاتوکوترینول 3 ساعت پس از ایسکمی مغزی فاقد اثرات محافظت نورونی است، اما RGZ ممکن است در مراقبت از سکته مغزی مؤثر باشد. لذا مطالعات بیشتری برای بررسی اثرات محافظت نورونی آلفاتوکوترینول بعد از سکته مغزی لازم است.