فاکتورهای موثر در پاسخ درمانی کودکان مبتلا به صرع مقاوم به درمان

Abstract

سابقه و هدف: با توجه به اینکه در 20-10 درصد کودکان مبتلا به صرع علیرغم درمان مناسب همچنان حملات تشنجی ادامه می یابد. این مطالعه به منظور بررسی فاکتورهای موثر در پاسخ درمانی کودکان با صرع مقاوم به درمان، مراجعه کننده به بیمارستان مفید انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه مقطعی بر روی 150 کودکی که با صرع مقاوم به درمان به بیمارستان کودکان مفید تهران طی یک سال مراجعه کردند، انجام شد. اطلاعات دموگرافیک و کلینیکال، سابقه بیماران، تعداد و نوع داروهای مصرفی، نوع تشنج و وضعیت پاسخ درمانی از طریق پرسش از والدین و مراجعه به پرونده بیماران ثبت گردید. موارد بدون تشنج به مواردی اطلاق شد که بیمار برای حداقل یکسال، حمله تشنجی نداشت و کاهش بیش از 50% در فرکانس یا مدت تشنجات، کنترل نسبی در نظر گرفته شد و ارتباط پاسخ درمانی با متغیرهای مختلف مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: میانگین سنی بیماران 14/51±58/83 ماه بود. 65 نفر (3/43%) دختر و 85 نفر (7/56%) پسر بودند. 49 بیمار (7/32%) صرع ایدیوپاتیک و 91 بیمار (6/57%) صرع سمپتوپاتیک داشتند. عدم پاسخ در 74 بیمار (3/49%) و پاسخ نسبی در 20 بیمار (3/13%) مشاهده گردید و 56 نفر (3/37%) سرانجام به داروهای ضدتشنج پاسخ داده بودند. اختلاف معنی داری بین پاسخ به درمان بیماران صرع سمپتوماتیک و صرع ایدیوپاتیک وجود داشت (049/0=p). اختلاف معنی داری بین پاسخ به درمان با متغیرهای زمینه ای جنس، نسبت فامیلی والدین، ایکتر و آسیفکسی نوزادی، سن حاملگی زمان تولد، میکروسفالی، تونیسیته عضلات، ارگانومگالی، سن شروع تشنجات و سابقه خانوادگی وجود نداشت. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که سمپتوماتیک بودن صرع، در پاسخ به درمان بیماران مقاوم تاثیر واضح داشته و باعث افزایش احتمال عدم پاسخ دهی به درمانهای طبی می گردد.