مطالعه هیستوپاتولوژیک پوسیدگی درخط خاتمه تراش روکش های کامل و پارسیل

Abstract

سابقه و هدف: روکش های ریختگی ساختار از دست رفته دندان را جایگزین می کنند. ممکن است با گذشت زمان، تحت تاثیر عوامل مختلفی از جمله طرح پروتز دندانی درجاتی از پوسیدگیِ راجعه در خط خاتمه تراش این روکش ها ایجاد شده و موجب شکست طرح درمان شود. لذا این مطالعه به منظور بررسی و مقایسه میزان پوسیدگی در روکش های ریختگی کامل و پارسیل انجام شد. مواد و روشها: این مطالعه بر روی 18 دندان پره مولر ماگزیلاری سالم انسانی که به طور تصادفی در سه گروه (روکش های کنترل، پارسیل و کامل) تقسیم شدند، انجام گردید. دندانها طبق اصول آماده سازیِ استاندارد تراشیده و تحت بار 5 کیلوگرم روکش شدند. پس از ارزیابی تطابق لبه ها، نمونه ها به مدّت 10 روز در محلول دمینرالیزاسیون (5/4 : pH) قرار گرفتند. سپس روکش ها جدا شدند و دندان ها برای تهیه برش های بافتی، توسط اسید نیتریک 5% کلسیم زدایی شدند. از هر لبه تراش، برشهای سریالی، با ضخامت 5 میکرولیتر، زده شد و عمق ضایعات توسط میکروسکوپ نوری با بزرگنمایی 40 برابر و دقت 001/0 میلی متر، بررسی شدند. یافته ها: میانگین پوسیدگی در گروه تحت روکش کامل 207/250±026/289 میکرومتر و در گروه پارسیل513/180±688/276 میکرومتر بود، که اختلاف آماری معنی داری نشان نداد. پوسیدگی دندانی در لبه های عمودی گروه پارسیل نسبت به لبه های افقی همین گروه به طور معنی داری بیشتر بود (03/0=p). اما به دلیل تعداد کمتر لبه های عمودی، آنها 31% از کل پوسیدگی روکش پارسیل را به خود اختصاص دادند.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد با وجود اینکه روکش های ریختگی پارسیل دارای تعداد لبه بیشتری هستند، میزان پوسیدگی ثانویه در خط خاتمه تراش آنها و روکش های ریختگیِ کامل، یکسان است. لذا زمانیکه برخی سطوح محوری دندان سالم است، بر اساس اصول حفظ نسج دندانی و تامین زیبایی، روکش های پارسیل مفیدتر هستند.