کاربرد نانوذرات در دارورسانی پوستی وکاربردهای موضعی

Abstract

بیماری‌های پوستی می‌توانند باعث اختلال در سلامت فرد و استرس گردند. درمان مناسب، دارویی است که حداقل عوارض و حداکثر اثر را دارد. با طولانی‌ترشدن مواجهه با هدف، تأثیر دارو می‌تواند بیشتر شود. چند راه‏حل پیشنهادی برای غلبه براین چالش‏ها، استفاده از بهبود‏دهنده‏های شیمیایی، الکتروپوریشن، آینتوفورز و استفاده از نانوذرات به‏عنوان حامل عوامل دارویی است. استفاده از انواع مختلفی از ساختارهای نانو ازجمله لیپوزوم‌ها، دندریمرها، اتوزوم‌ها و بسیاری از نانوذرات مینرال می‌تواند باعث جلوگیری از محدودیت‌های همراه با فرمولاسیون‌های معمولی شود. دارورسانی موضعی از سطح پوست نسبت به سایر راه‏ها مزایای زیادی ازجمله امکان استفاده از غلظت بالای دارو بر‏روی پوست، کاهش گردش سیستمیک دارو و به‌دنبال آن کاهش عوارض جانبی، امکان حضور طولانی‏مدت دارو بر سطح و کاهش دفعات مصرف به‌ویژه برای داروهایی با نیمه‌عمر کوتاه دارد. بسیاری از محصولات مرتبط با پوست ازجمله استراسورب، دیراکتین و آکزون، با تکنیک‌های ساختاری متفاوت و جدید جهت نفوذ بیشتر به پوست در بازار موجودند. در این مقاله به معرفی رویکردهای جدید دارورسانی، انواع نانوحامل‌های معدنی و روش‌های افزایش نفوذ عوامل دارویی در پوست پرداخته شده و عوامل مختلفی مانند خواص فیزیکوشیمیایی و سایز نانوذرات و هم‌چنین تأثیرات دستکاری در سطح این ذرات، مورد بحث قرار گرفته است.