اثر بخشی به کارگیری سامانه‌های سطوح آبگیر باران در بهبود شاخص‌های گیاهی در شرایط کشت دیم

Abstract

چکیده

این تحقیق به منظور امکان سنجی استقرار درختان مثمر و افزایش تولیدات باغی دیم در اراضی شیب‌دار، از طریق به کارگیری سامانه‌های سطوح آبگیر باران به مدت 5 سال در استان چهارمحال و بختیاری به اجرا در آمده است. عرصه تحقیق دارای متوسط بارندگی سالانه 300 میلی‌متر، خاک با بافت متوسط و شیب محدوده 20% می‌باشد. پنج تیمار سامانه آبگیر باران، شامل جمع آوری پوشش گیاهی سطح سامانه به همراه به کارگیری فیلتر سنگریزه‌ای، جمع آوری پوشش‌گیاهی سطح سامانه بدون به کارگیری فیلتر سنگریزه‌ای، عایق نمودن سطح سامانه با استفاده از فیلتر سنگریزه‌ای، عایق نمودن سطح سامانه بدون استفاده از فیلتر سنگریزه‌ای و تیمار شاهد (زمین دست نخورده) به همراه سه رقم بادام (ربیع، مامایی و شاهرود 21) در 5 تکرار به کار برده شد. در این تحقیق با رفتار‌ سنجی سامانه‌های سطوح آبگیر، تاثیر آن‌ها بر رشد و نمو نهال‌ها از طریق اندازه‌گیری شاخص‌های گیاهی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد بین تیمارهای مختلف سطوح آبگیر باران از لحاظ شاخص‌های مورد بررسی در سطح احتمال یک درصد تفاوت کاملا معنی‌دار آماری وجود دارد (01/0P<). میانگین هر یک از شاخص‌های گیاهی در تیمار شاهد از بقیه تیمارها کمتر می‌باشد و در تیمار سامانه عایق با فیلتر سنگریزه‌ای به حداکثر خود می‌رسد به طوری که مقادیر قطر یقه، ارتفاع درخت، سطح تاج پوشش و عملکرد میوه در تیمار عایق با فیلتر سنگریزه‌ای به ترتیب برابر 5/40 میلی‌متر، 180 سانتی‌متر، 45/1 متر مربع و 7/1233 گرم می‌باشد به عبارت دیگر عایق نمودن سطح سامانه به همراه استفاده از فیلتر سنگریزه‌ای، باعث تأمین قسمتی از آب مورد نیاز درختان شده و به طور قابل ملاحظه‌ای رشد و نمو درخت و عملکرد میوه را افزایش داده است. بنابراین استفاده از روش‌ استحصال آب باران از طریق پوشش پلاستیک و سنگریزه برای شرایط کشت باغ دیم در اراضی شیب‌دار مورد توصیه می‌باشد.