مقایسه یافته‌های حاصل از بررسی خون‌رسانی عضله قلب با روش Thallium-201 SPECT وCardiac MRI جهت ارزیابی قابلیت حیات (viability) میوکارد بطن چپ در بیماران دارای سابقه انفارکتوس میوکارد همراه با بالا رفتن قطعه ST (STEMI)

Abstract

سابقه و هدف: در صورت اثبات وجود بافت زیستا (viable) بعد از انفارکتوس قلبی، امکان بازگشت فعالیت میوکارد پس از ریواسکولاریزاسیون موفق وجود دارد. هدف از این مطالعه، مقایسه دو روش اسکن تالیوم و MRI قلبی در تعیین قابلیت حیات (viability) میوکارد است.

مواد و روش‌ها: مطالعه به صورت مقطعی در بیمارستان قلب شهید رجایی تهران طی سال‌های 92- 1391 بر روی 17 بیمار با سابقه STEMI انجام شد. علاوه بر انجام اسکن تالیوم، MRI قلب با تزریق گادولینیوم انجام شد. جذب بیش از 50 درصد تالیوم بعد از 4 ساعت از زمان تزریق و نیز انهنسمنت تاخیری کم تر یا مساوی 50 درصد بعد از 10 دقیقه از زمان تزریق در MRI در هر سگمان، به عنوان بافت زیستا در نظرگرفته شد.

یافته‌ها: 289 سگمان در هر روش بررسی شد که 6/15 درصد از آن‌ها در اسکن تالیوم و 35 درصد از آن‌ها در MRI، غیرقابل حیات گزارش شدند. در سگمان‌های اپیکال سپتال و اپکس، توافق قابل توجهی بین یافته‌های دو روش مشاهده شد (k:0.653 و k:0.757 به ترتیب).

استنتاج: میزان درصد میوکارد غیرقابل حیات (non-viable) در MRI نسبت به اسکن تالیوم بالاتر گزارش شد و هم چنین توافق قابل توجهی بین یافته های MRI و SPECT در تعیین قابلیت حیات میوکارد در سگمان های اپیکال سپتال و اپکس مشاهده شد.