اثر درمانی ترتینوئین بر سطح انسولین پلاسما و میزان نیتریک اکساید در موش های C57BL/6 دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

Abstract

سابقه و هدف: ترتینوئین از جمله فعال‌ترین متابولیت‌های رتینوئیک اسید در بدن است که دارای انواع فعالیت‌های بیولوژیکی از جمله اثر آنتی‌اکسیدانی و تعدیل گر ایمنی در موارد التهابی و خودایمنی می‌باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثرات ترتینوئین بر سطح انسولین پلاسما و میزان نیتریک اکساید در موش‌های C57BL/6 دیابتی شده با استرپتوزوتوسین بود.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، 15 سر موش نر C57BL/6، به 3 گروه 5 تایی تقسیم‌بندی شدند: 1) گروه نرمال، 2)گروه کنترل دیابتی (تزریق استرپتوزوتوسین روزانه mg/kg/day 40 برای 5 روز متوالی) و 3) گروه درمانی (تزریق ترتینوئین روزانه mg/kg/day i.p.20 برای 21 روز پس از القائ دیابت). سپس میزان تولید نیتریک اکساید در محیط کشت سلول‌های طحالی و سطح انسولین پلاسما سنجیده شد. داده‌های آماری توسط آزمون آنالیز واریانس یک طرفه (ANOVA) و Tukey s test توسط نرم‌افزار آماری Microsoft Excel مورد ارزیابی قرار گرفت.

یافته‌ها: ترتینوئین مانع از کاهش سطح انسولین پلاسما ایجاد شده توسط STZ شد که نشان از اثر پیشگیرانه تریتینوئین در تخریب سلول‌های B بود. هم‌چنین تولید نیتریک اکساید به طور قابل ملاحظه ای در گروه درمانی کاهش یافت (05/0< p).

استنتاج: این یافته‌ها نشان می‌دهد که ترتینوئین ممکن است اثر درمانی در برابر تخریب خودایمن سلول‌های بتا پانکراس در طی دیابت نوع 1 ایجاد شده توسط STZ در موش داشته باشد.