مقایسه‌ اثرات درمانی لوواستاتین و ویتامین E بر حجم گلومرول‌های کلیه در موش‌های صحرایی دیابتی

Abstract

زمینه و هدف: نفروپاتی شایع‏ترین عارضه‏ دیابت است. بیان شده که استرس‏های اکسیداتیو نقش مهمی در پاتوژنز نفروپاتی دارند. از طرفی لوواستاتین و ویتامین E باعث تأخیر در پیشرفت نفروپاتی می‏گردند. هدف تحقیق حاضر، بررسی تأثیر داروهای لوواستاتین و ویتامینE بر حجم کلیه و گلومرول‏ها در کلیه‏های دیابتی می‏باشد. روش تحقیق: چهل عدد موش صحرایی نر از نژاد ویستار، به صورت تصادفی به پنج گروه تقسیم شد. گروه اول به عنوان گروه کنترل و گروه‏های دوم تا پنجم، به عنوان گروه‏های آزمایش که توسط استرپتوزوسین (mg/kg 60) به صورت داخل صفاقی دیابتی شدند، در نظر گرفته شدند. شصت روز پس از القاء دیابت، گروه سوم، تحت درمان با لوواستاتین (mg/kg/day10)، گروه چهارم تحت درمان با ویتامین E ( IU/kg100) و گروه پنجم تحت درمان همزمان با داروهای فوق قرار گرفتند. پس از اتمام دوره‏ درمان، موش‏های صحرایی‏ بیهوش و کلیه‏های آنها برداشته شد. پس از رنگ‏آمیزی، مقاطع جهت تخمین حجم کل کلیه و گلومرول‏ها با استفاده از قانون کاوالیری مورد بررسی قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج تحقیق حاضر نشان می‏دهند که حجم کل کلیه و حجم گلومرول‏ها در گروه دیابتی نسبت به گروه کنترل افزایش معنی‏داری داشت (P<0.01). درمان با لوواستاتین منجر به کاهش معنی‏دار حجم کل گلومرول‏ها در مقایسه با گروه دیابتی شد (P<0.01)؛ هر چند حجم کل گلومرول‏ها در گروه تحت درمان با ویتامین E در مقایسه با گروه دریافت‏کننده‏ لوواستاتین و گروه دریافت‏کننده‏ همزمان دو دارو کاهش بیشتری از خود نشان داد (p<0.001). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، به نظر می‏رسد تجویز لوواستاتین و ویتامین E اثرات محافظتی بر روی کلیه موش‏های صحرایی دیابتی داشته و در نتیجه باعث بهبود آسیب‏های عملکردی و ساختاری گلومرولی ناشی از دیابت می‏گردند.