کاربرد نانوذرات متخلخل سیلیکا در دارورسانی به سلول‌های سرطانی

Abstract

سرطان یکی از علل اصلی مرگ و میر در جهان می باشد. رایج‌ترین روش درمان سرطان، شیمی‌درمانی است که از معایب آن عوارض غیراختصاصی داروهای شیمی‌درمانی بر سلول‌ها و بافت‌های سالم بدن و همچنین مقاومت دارویی در سلول‌های سرطانی است. 2مکانیسم اصلی برای مقاومت چند دارویی (MDR) در سلول های سرطانی وجود دارد که عبارتند از: پمپ های انتشار دارو به خارج از سلول و فعال شدن مسیرهای آنتی آپوپتوتیک. برای غلبه بر این مشکلات می‌توان از نانوذرات به‌عنوان سامانه‌های دارورسانی استفاده کرد که یکی از آنها نانوذرات متخلخل سیلیکا می‌باشد که از سال 2001 به عنوان سیستم دارورسانی در مطالعات مختلف مورد استفاده قرار گرفته است. در این مقاله مروری، به بررسی نانوذرات متخلخل سیلیکا شامل: سنتز، دارورسانی هدفمند به سلول‌های سرطانی به صورت غیرفعال و فعال، رساندن همزمان داروی ضدسرطان و siRNA به وسیله نانوذرات متخلخل سیلیکا و سمیت این نانوذرات پرداخته شده است. این مقاله مروری نشان می‌دهد که نانوذرات متخلخل سیلیکا به‌واسطه خصوصیات منحصر به فردشان مانند اندازه قابل تنظیم نانوذره و منافذ آن، پایداری دمایی و شیمیایی نانوذرات، اصلاح گروه‌های عاملی داخل و خارج نانوذرات برای بارگیری دارو و siRNA بر سطح خارجی یا داخل نانوذرات، قابلیت اتصال لیگاند برای دارورسانی هدفمند، ظرفیت بارگیری بالای دارو و رهش کنترل شده آن، زیست‌سازگاری مناسب و تجزیه نانوذرات متخلخل سیلیکا در محیط مایی، انتخاب خوبی برای دارورسانی به سلول‌های سرطانی است.