بررسی اثر مشتقات جدید متیل‌کینولینونی بر ترشح انسولین القا شده توسط گلوکز از جزایر لانگرهانس جدا شده موش صحرایی

Abstract

زمینه و هدف: مهارکننده‏های انتخابی آنزیم فسفو دی‏استراز حلقوی نوع ٣ (PDE3) با افزایش مقدار cAMP ، قدرت انقباضی قلب و ترشح انسولین وابسته به گلوکز را تقویت می‏کنند. در این تحقیق اثر تعدادی از مشتقات متیل‏کینولینون (MC1-MC10) به عنوان مهارکننده انتخابی PDE3 بر ترشح انسولین تحریک‌شده توسط گلوکز (GIIS) مورد بررسی قرار گرفت.

روش تحقیق: در این مطالعه تجربی، پس از هضم پانکراس جدا شده توسط کلاژناز، جزایر لانگرهانس آزاد در زیر استریومیکروسکوپ به طور دستی جدا و در بافر کربس حاوی گلوکز mM 3 به مدت 30 دقیقه تیمار شدند؛ سپس با محلول گلوکز mM 3 یا mM 10 با و یا بدون ایزوبوتیل متیل گزانتین (IBMX) به عنوان استاندارد و یا با وجود غلظت µM ١٠٠ مشتقات مختلف متیل‏کینولینون تیماردهی انجام شد. انسولین رها شده در مدت یک ساعت، با استفاده از کیت رادیوایمنواسی اندازه‏گیری شد.

یافته‌ها: گلوکز با غلظت mM ١٠، ترشح انسولین از جزایر را به طور معنی‏داری نسبت به غلظت mM ٣ افزایش داد (٠١/٠>P).

IBMX در غلظت µM ١٠٠، میزان GIIS را به طور معنی‏داری تقویت نمود (٠١/٠>P). از بین ده ترکیب مورد آزمایش، مشتقات MC7 و MC9 میزان GIIS را به طور معنی‏داری در مقایسه با محلول گلوکز mM ١٠ به تنهایی افزایش دادند (٠١/٠>P) که با اثر IBMX قابل مقایسه بود.

نتیجه‌گیری: ترکیبات مورد آزمایش (MC1-MC10) با وجود داشتن ساختمان مشابه، اثرات متفاوتی بر ترشح انسولین داشتند که احتمالا به دلیل اثر وابسته به بافت این داروها می‏باشد. امید است که بتوان در آینده از این ترکیبات در درمان بیماری دیابت بهره جست.