نمایش مختصر رکورد

dc.contributor.authorامام هادی, محمدرضاfa_IR
dc.contributor.authorمردانی کیوی, محسنfa_IR
dc.contributor.authorسلیمانها, مهرانfa_IR
dc.date.accessioned1399-08-23T00:38:00Zfa_IR
dc.date.accessioned2020-11-13T00:38:00Z
dc.date.available1399-08-23T00:38:00Zfa_IR
dc.date.available2020-11-13T00:38:00Z
dc.date.issued2012-01-01en_US
dc.date.issued1390-10-11fa_IR
dc.identifier.citationامام هادی, محمدرضا, مردانی کیوی, محسن, سلیمانها, مهران. (1390). بررسی پیامدهای درمانی فلج عصب رادیال بدنبال شکستگی هومروس با روش میکروسکوپی ترمیم عصب. مجله دانشگاه علوم پزشکی گیلان, 20(80), 67-73.fa_IR
dc.identifier.issn2008-4048
dc.identifier.issn2008-4056
dc.identifier.urihttp://journal.gums.ac.ir/article-1-121-fa.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/557438
dc.description.abstractچکیده مقدمه: شایع‌ترین عارضه عصبی همراه با شکستگی‌های هومروس، فلج عصب رادیال است که در 17-2% موارد اتفاق می‌افتد. شیوه‌های مختلف ترمیم عصب و زمان انجام آن (اکسپلوراسیون اولیه یا تاخیری) از بحث‌های چالش برانگیز این ضایعه است. هدف: تعیین پیامدهای درمانی روش‌های میکروسکوپی ترمیم فلج عصب رادیال به‌دنبال شکستگی‌های هومروس مواد و روش‌ها: در این مطالعه مقطعی گذشته‌نگر از 20بیمار مبتلا به شکستگی هومروس (15 مرد و 5 زن با میانگین سنی 5/12±35)، 15بیمار دچار آسیب اولیه عصب رادیال و 5 نفر دچار فلج یاتروژنی(به دنبال مداخله درمانی ارتوپدی) بودند. از 15بیمار اول، 7بیمار شکستگی باز هومروس داشتند که همگی به روش جا اندازی باز و فیکساسیون داخلی همراه با اکسپلور اولیه عصب درمان شدند. از 8 بیمار دیگر مبتلا به شکستگی بسته، یک نفر با جااندازی باز و اکسپلور اولیه ترمیم شد و 7 نفر دیگر به روش جا اندازی بسته و آتل گذاری درمان شدند. اکسپلور تاخیری به علت بهبود نیافتن پس از 3 ماه در این 7نفر و همچنین در 5 نفر دچار فلج یاتروژنی انجام شد. روش‌های ترمیم عصب بر اساس نوع آسیب صورت گرفت و بیماران به مدت 5/2±4/24 (28-19ماه) پی‌گیری شدند. متغیرهای دموگرافی، یافته‌های حین اکسپلوراسیون، نوع ترمیم عصب و میزان بهبود عملکردی بیماران(با کمک معیار Alnot ) ثبت و داده‌های فوق با نرم‌افزار SPSS19 تجزیه و تحلیل آماری شد. نتایج: 7 بیمار با قطع کامل عصب رادیال به روش پیوند عصب اینترفاسیکولر، با استفاده از عصب سورالِ خود بیمار، ترمیم شدند که در 3مورد پیامد خوب، 2مورد متوسط و 2مورد ناموفق بود. 3 بیمار با پارگی جزیی عصب، نورورافی شده و پیامد همگی خوب بود. 8 بیمار فیبروزپری نورال و 2مورد به دام افتادگی در کالوس داشتند که در همگی نورولیز انجام شد و بهبود در حد خوب یافتند. در مجموع میزان بهبود سه روش 90% تعیین شد. نتیجه‌گیری: انتخاب شیوه صحیح ترمیم عصب و تصمیم‌گیری مناسب در مورد اولیه یا تاخیری‌بودن اکسپلوراسیون می‌تواند منجر به نتایج عملکردی مطلوب و رضایت بخش در مبتلایان فلج عصب رادیال به‌دنبال شکستگی های هومروس شود.fa_IR
dc.format.extent203
dc.format.mimetypeapplication/pdf
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherدانشگاه علوم پزشکی گیلانfa_IR
dc.relation.ispartofمجله دانشگاه علوم پزشکی گیلانfa_IR
dc.relation.ispartofJournal of Guilan University of Medical Sciencesen_US
dc.subjectجراحی میکروسکپیfa_IR
dc.subjectشکستگی بازوfa_IR
dc.subjectفلج رادیالfa_IR
dc.subjectنتیجه درمانfa_IR
dc.subjectعمومىfa_IR
dc.titleبررسی پیامدهای درمانی فلج عصب رادیال بدنبال شکستگی هومروس با روش میکروسکوپی ترمیم عصبfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeپژوهشيfa_IR
dc.contributor.departmentدانشگاه علوم پزشکی گیلانfa_IR
dc.contributor.departmentدانشگاه علوم پزشکی گیلانfa_IR
dc.contributor.departmentدانشگاه علوم پزشکی گیلانfa_IR
dc.citation.volume20
dc.citation.issue80
dc.citation.spage67
dc.citation.epage73


فایل‌های این مورد

Thumbnail

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد