ارتباط فرسودگی و حمایت شغلی پرستاران

Abstract

چکیده مقدمه: فرسودگی شغلی از دشواریهای حرفه پرستاری است که به صورت احساس واماندگی عاطفی، مسخ شخصیت و نداشتن موفقیت فردی شغلی بروز میکند. این مشکل هنگامی پدید میآید که با استرس شغلی مواجهه درستی نشود. یکی از عوامل کاهشدهنده استرس شغلی رفتار حمایتی است که فرد شاغل در محیط کار دریافت میکند. هدف: تعیین ارتباط فرسودگی و حمایت شغلی پرستاران مواد و روشها: در این مطالعه توصیفی از روش نمونهگیری تصادفی طبقهبندی شده استفاده شد. حجم نمونه 257 پرستار کارشناس(منتخب از 767 پرستار که جامعه پژوهش را تشکیل میداد) از 8 مرکز آموزشی- درمانی رشت در سال 1389 بود. ابزارهای مورد استفاده پرسشنامه استاندارد فرسودگی شغلی مسلاچ و جکسون و پرسشنامه حمایت شغلی اسپونر بودند. دادهها با آمار توصیفی و آزمونهای تی، کای دو، تست دقیق فیشر و مدل لوجستیک رگرسیون تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: واماندگی عاطفی در4/51% واحدهای پژوهش کم و در 6/48% آنها متوسط به بالا بود. مسخ شخصیت در 2/94% واحدها کم و در 8/5%، متوسط به بالا بودهاست. نداشتن موفقیت فردی شغلی در 9/33% واحدهای پژوهش کم و در 1/66% آنها متوسط به بالا گزارش شد. حمایت همکاران در اکثر موارد 9/82% متوسط به بالا و حمایت مسئولان در 47% از متوسط به پایین و در بقیه موارد بالاتر بوده است. بین حمایت مسئولان و واماندگی عاطفی همبستگی معکوس وجود داشت در حالی که بین کار در بخش دیالیز و مسخ شخصیت همبستگی مستقیم و بین سن و مسخ شخصیت همبستگی معکوس وجود داشت. نتیجهگیری: با در نظر داشتن عوامل موثر بر فرسودگی شغلی پرستاران و افزایش حمایت مسئولان میتوان از فرسودگی شغلی پرستاران پیشگیری کرد که در نتیجه کیفیت مراقبت پرستاری از بیماران و نیز رضایت شغلی پرستاران افزایش خواهد یافت.