بررسی آژنزی بیضه در بیماران با تشخیص عدم نزول بیضه

Abstract

چکیده مقدمه: کریپتورکیدیسم یکی از شایع‌ترین ناهنجاری‌های دوران کودکی‌ست و زمانی رخ می‌دهد که بیضه در قسمتی از مسیر نزول طبیعی خود، بین کلیه‌ها و اسکروتوم متوقف شود.چون در منطقه ما آژنزی بیضه مورد بررسی قرار نگرفته، ممکن است تصویر منطقه‌ای آن متفاوت باشد. هدف این مطالعه ارائه تصویر روشن‌تری از این ناهنجاری در منطقه و طرح این سؤال است که استفاده نکردن از لاپاروسکوپی تشخیصی می‌تواند باعث افزایش تشخیص کاذب آژنزی بیضه بشود یا خیر؟ مواد و روش‌ها: این مطالعه توصیفی در بیمارستان رازی رشت در سال‌های 82 – 1377 انجام شد که از کل افراد بستری، بیماران مبتلا به عدم نزول بیضهUDT) ) مشخص شدند. سپس اطلاعات موجود را براساس سن، یک یا دو طرفه بودن بیماری‌های همراه، مکان آناتومیک توقف نزول بیضه، روش‌ها و وضعیت تشخیص و اولین نشانه در هنگام مراجعه بیمار، استخراج کرده و در پایان به تجزیه و تحلیل آنها پرداخته شد. نتایج: از 7200 بیماربستری در بخش ارولوژی درسال‌های82 – 1377، 235 بیمارمبتلا به عدم نزول بیضه بودند که فراوانی نسبی این بیماری در بیماران بستری 26/3% بدست آمد. بیشترین سن مراجعه بیماران در 14 –5 سالگی بود که 3/41% است. براساس بیماری‌های همراه، 14% بیماران UDT طرف مقابل، 1/8% هرنی اینگوینال، 7/1% هیپوسپادیس، 6% هیدروسل، 9/0 % پیچش بیضه و 3% ناباروری داشتند. از نظر محل آناتومیک توقف بیضه، 4/61% داخل کانال اینگوینال، 1/16% ناحیه سطحی کانال، 14% داخل شکم و 9/0 % در ناحیه سوپراپوبیک قرار داشتند و 6/7% آنها دچار آژنزی بیضه بودند. نتیجه‌گیری: UDT شیوع نسبتاً بالایی دارد و اکثر بیمارانی که عمل جراحی شده‌اند در رده سنی بالا (14 – 5 سالگی) قرار داشتند. که لزوم آموزش همگانی در این مورد را مطرح می‌سازد. از طرفی با توجه به شیوع بالای آژنزی بیضه (6/7%) پیشنهاد می‌شود که قبل از عمل جراحی در بیمارانی‌که بیضه غیرقابل لمس دارند لاپاروسکپی تشخیصی انجام شود.