فراوانی اندوسرویسیت گنوککی و برخی عوامل همراه با آن در زنان سنین باروری

Abstract

چکیده مقدمه: گنوره یکی از بیماری های آمیزشی و در اغلب موارد بدون علامت است و در صورت درمان نشدن قادر است عوارض مختلفی به وجود آورد. هدف: هدف از این بررسی تعیین فراوانی اندوسرویسیت گنوککی و برخی عوامل همراه آن در زنان سن باروری مراجعه کننده به درمانگاه‌های بیمارستان الزهرا(س) رشت است. مواد و روش‌ها : این مطالعه به صورت مقطعی در یک دوره شش ماهه از سال 82 تا 1381 در زنان مراجعه کننده به درمانگاه زنان و تنظیم خانواده بیمارستان الزهرا(س)رشت که با استفاده از روش نمونه‌گیری متوالی غیراحتمالی انتخاب شده بودند، انجام شد. باتوجه به اینکه کشت ترشحات دهانه رحم روشی استاندارد در تشخیص گنوره است، در این بررسی بعد از معاینه واژینال و ارزیابی ترشحات دهانه رحم از نظر نوع و حجم، از تمام بیماران واجد شرایط درخواست می شد تا برای تهیه کشت از موکوس دهانه رحم به آزمایشگاه مورد نظر مراجعه کنند. پس از گرفتن نمونه با سواب مخصوص از دهانه رحم و کشت آن در محیط تایر- مارتین تمام نمونه‌ها در اختیاریک سیتوپاتولوژیست برای ارزیابی و تفسیر نتایج گذاشته می‌شد. فرم جمع‌آوری داده‌ها شامل مشخصات دموگرافیک نظیر سن ،تحصیلات و ..، همچنین علت مراجعه، نوع ترشح واژینال ، سابقه عفونت واژینال و درمان فرد، نوع روش جلوگیری از بارداری ونتایج کشت تهیه شده از بیماران بود. تجزیه و تحلیل نهائی نرم افزار آماری SPSS.10 و آزمون‌ آماری 2 انجام شد. نتایج: در این مطالعه 1951 نفر زن مورد بررسی قرارگرفتند. از این تعداد1488 نفر (3/76%)در گروه سنی 40-21 سال بودند. سن اولین تماس جنسی در 916 نفر (47%) بین 34-20 سال گزارش گردید. 1136 نفر(2/58%) سابقه عفونت واژینال داشتند. 1167 نفر (8/59%) وضعیت اقتصادی – اجتماعی متوسطی داشتند. نتیجه کشت از نظر گنوره تنها در11 نفر(6/0%) مثبت بود. بررسی ارتباط بین سن آنها، سن اولین تماس جنسی، روش جلوگیری از بارداری و وضعیت اقتصادی- اجتماعی ابتلا به گنوره اختلاف معنی داری نشان نداد. بین نوع ترشح موکوس چرکی(کوپورولانت) در هنگام مراجعه با ابتلای به گنوره ارتباط معنی داری وجود داشت (p<0.004). نتیجه‌گیری: به رغم کشت نمونه ها که حساسیت بالاتری در تشخیص گنوره دارد، نتایج بررسی ما درمورد فراوانی گنوره مشابه مطالعه تهران بود.(در این روش گنوره با تهیه اسمیر تشخیص داده می شد) با توجه به شیوع 4% گنوره در آسیا و کمتر بودن این میزان در بررسی حاضر(6/0%)، به نظر می‌رسد که وضعیت فرهنگی جمعیت مورد مطالعه و نداشتن بی بندوباری جنسی سبب کاهش شیوع گنوره شده است.