مقایسه خشنودی بیماران از دو سبک ارتباطی پزشک - بیمار در روند رایزنی و درمان

Abstract

چکیده مقدمه: سبک ارتباطی پزشک ـ بیمار، یکی از متغیر‌های مهم کارساز بر روند درمان است. از دسته برآیند‌های مهم سبک‌های گوناگون ارتباط پزشک ـ بیمار رضایت بیمار از درمان مشاوره و درمان است. هدف: مقایسه‌ی دو سبک رابطه‌ی پزشک ـ بیمار، یعنی فعال ـ منفعل (پدرمأبانه) و دوسویه ـ مشارکت از نظر رضایت بیمار مواد و روش‌ها: دو روش پیمایشی و مشاهده‌ای استفاده شده است. جامعه آماری شامل همه پزشکان و بیمارانی بود که در ماه‌های آذر و دی(1391) به مراکز درمانی برگزیده (شامل دو بیمارستان و بیست مطب خصوصی) شهر اصفهان مراجعه کرده بودند. با روش نمونه‌گیری در دسترس، 40 پزشک و 200 بیمار انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده‌ها عبارت بود از مقیاس سبک‌های غیرکلامی رابطه پزشک ـ بیمار (DPNCI) و مقیاس 18 ماده‌ای رضایت بیمار ((PSQ-18. نتایج: تفاوت معنی‌داری بین سبک‌های ارتباطی فعال ـ منفعل (پدرمأبانه) و دوسویه ـ مشارکت از نظر میزان رضایت بیمار به‌طور کلی (05/0>P) و نیز مولفه‌های کیفیت امکانات (05/0>P)، رفتار بین‌فردی (01/0>P)، ارتباط (01/0>P) و زمان سپری شده (05/0>P) دیده شد. رگرسیون چندگانه رشته مراتبی نشان داد که سبک رابطه پزشک ـ بیمار 6/52 درصد از متغیر رضایت بیماران را تبیین کرد. نتیجه‌گیری: سبک‌های ارتباط پزشک ـ بیمار از جمله عوامل موثر بر رضایت بیماران است. سبک رابطه‌ی دوسویه ـ مشارکت منجر به رضایت بالاتر بیماران در مقایسه با سبک رابطه فعال- منفعل (پدرمآبانه) شد. بنابراین، توجه به ایجاد و تقویت الگوی ارتباطی دوسویه ـ مشارکت با هدف افزایش رضایت بیماران بایسته به‌ نظر می‌رسد.