تاثیر افزودن پروپرانولول به اکسی‌توسین در موفقیت تحریک لیبر

Abstract

چکیده مقدمه: تحریک زایمان با انفوزیون اکسی‌توسین روش معمول مامایی در سخت‌زایی است. با توجه به خطر دوز بالا یا تجویز اشتباه آن سازمان داروی ایمن تجویز وریدی اکسی‌توسین را به فهرست داروهای پرخطر اضافه کرده و برنامه‌هایی برای به حداقل رساندن آسیب‌های مادر و جنین را با کاهش دوز مصرفی اکسی توسین توصیه کرده‌است. یکی از این روش‌ها برای کاهش دوز اکسی‌توسین، تجویز پروپرانولول است. در بررسی‌ها نشان داده شده که تجویز پروپرانولول با دوز کم طی مرحله فعال لیبر قادر است قدرت انقباض رحم را افزایش داده و سبب موفقیت لیبر شود و نیز موارد سزارین را به‌طور قابل توجه کاهش دهد بدون این‌که مشکل مادر یا نوزاد را افزایش دهد. هدف: مقایسه ترکیب اکسی توسین- پروپرانولول با اکسی توسین-پلاسبو بر روی القاء و سیر زایمان و میزان سزارین مواد و روش‌ها: مطالعه به‌صورت کارآزمایی بالینی دوسوکور بر 118 زن باردار شکم اول41-38 هفته بدون پیشرفت زایمانی صورت گرفت و بیماران به‌طور اتفاقی به دو گروه اکسی‌توسین با پروپرانولول و اکسی‌توسین و پلاسبو تقسیم شدند. سپس نتایج حاملگی (آتونی رحم، عوارض حین لیبر شامل دیسترس جنین، مکونیوم و جداشدن زودرس جفت)، زایمان و پیامدهای نوزادی(آپگار دقیقه 1 و 5 تولد، نیاز به بستری در NICU و وزن نوزاد) با هم در دو گروه مقایسه شدند. نتایج: مدت مرحله فعال لیبر در گروه پروپرانولول 57/71±74/325 به‌طور معنی‌دار کمتر از گروه پلاسبو32/80±04/406 بود(001/0>P) و مدت مرحله دوم در گروه پروپرانولول31/8±03/23 نیز به‌طور معنی دار کمتر از گروه پلاسبو33/12±83/33 بود(001/0>P). همچنین، فراوانی سزارین (%15)9 در گروه پروپرانولول بطور معنی‌دار کمتر از گروه پلاسبو (%9/25)15 (001/0>P) و نداشتن پیشرفت در گروه پروپرانولول(%3/3)2 به‌طور معنی‌دار کمتر از گروه پلاسبو (%6/8)5 بود(023/0>P). نتیجه‌: به‌نظر می‌رسد مصرف پروپرانولول قادر است مدت فاز فعال و مرحله دوم لیبر، میزان مصرف اکسی‌توسین و نیز میزان سزارین را کاهش دهد.