سندرم تونل کارپ و جنبه‌های مختلف بالینی و دموگرافیکی آن

Abstract

چکیده مقدمه: سندرم تونل کارپ یکی از علل عمده بروز درد و اختلال عملکرد دست‌ها به علت گیرافتادن عصب مدین در مچ دست است. حدود 5/0% افراد جامعه مبتلا به این بیماری‌ هستند ولی درصد کمی به پزشکان مراجعه می‌کنند. این بیماری خودبخود محدود می‌شود. اگرچه برای این سندرم درمان‌های محافظتی پیشنهاد شده است ولی در مواردی لازم‌ست بیماران مورد عمل جراحی قرار گیرند. هدف: بررسی جنبه‌های مختلف بالینی و دموگرافیک بیمارانی که نیاز به عمل جراحی برای درمان بیماری خود داشته‌اند. مواد و روش‌ها: از سال 1376 تا پایان 1377 ، 63 بیمار که با تشخیص سندرم تونل کارپ جراحی شده بودند مورد بررسی قرار گرفتند. این بررسی در بیمارستان پورسینای رشت انجام شد. تشخیص سندرم تونل کارپ برحسب معیارهای بالینی و الکترودیاگنوستیک بود پرسشنامه‌ای شامل سن ، جنس، شغل و بیماری زمینه‌ای تکمیل شد و داده‌ها پس از جمع آوری با نرم افزار SPSS.10 آنالیز شد. نتایج: 2/76% مونث و 8/23% مذکر بودند میانگین سن بیماران 67/8  81/44 سال بود. 2/22% بیماری زمینه‌ای داشتند که شایع‌ترین آن دیابت قندی بود شایع‌ترین علامت پارستزی شبانه (6/74%) و شایع‌ترین نشانه مانورفالن مثبت (81%) بودند. درگیری در 41% دوطرفه، در17% در سمت راست و در 5% در سمت چپ رخ داده بود. شایع‌ترین اندیکاسیون عمل بیماران، باقی ماندن علائم به رغم یک‌سال درمان طبی (7/39%) بود. نتیجه‌گیری: سندرم تونل کارپ بیماری قابل درمانی است. از آنجائی که در جامعه ما، سن ابتلای به بیماری شدید و نیازمند به جراحی در حال کاهش است، پزشکان عمومی باید هر چه سریع‌تر بیماران مشکل دار را به متخصصان داخلی اعصاب ارجاع دهند تا از بروز ناتوانی‌های بعدی بخصوص در بیماران جوان و فعال پیشگیری شود.