بررسی علائم‌، روش تشخیص‌، نحوه درمان در ۴۰ بیمار مبتلا به آمپیم‌

Abstract

خلاصه : آمپیم پلوربه معنای تجمع چرک در فضای پلور می‌باشد‌. قبل از استفاده وسیع از آنتی‌بیوتیکها در سال ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ در ۱۰‌% مبتلایان به ذات الریه‌، آمپیم دیده می‌شد. ‌اگر چه امروزه کاهش در شیوع آمپیم متعاقب پنومونی به وجود آمده ولی با توسعه و پیشرفت جراحی قفسه صدری در بیماریهای مختلف داخل قفسه سینه‌، شیوع آمپیم افزایش یافته است‌. عدم پاسخ به درمان معمولا به علت تخلیه ناکافی فضای پلور ویا آنتی بیوتیک درمانی ناقص می باشد. این بررسی به صورت گذشته نگر با استفاده از پرونده های موجود در مرکز آموزشی، درمانی رازی رشت در مورد بیماران مبتلا به آمپیم بوده انجام گرفته است . دراین رابطه از دی ماه ۷۲ لغایت مرداد ۷۵ مجموعا ۴۰ بیمار مبتلا به آمپیم در مرکز مذکور بستری شده بودند. تمامی مطالعات و بررسی و اقدامات درمانی بر روی این بیماران توسط یک تیم درمانی انجام یافته است. ۷۰٪ مذکرو ۳۰٪ مونث بودند. حداقل سن دو و حداکثر ۷۰ سال و معدل سنی آنها ۳۵ سال بود و ۶۰‌٪آمپیم سمت راست و ۴۰٪ آمپیم سمت چپ داشتند. بیماران بیشتر با علامتی مثل درد قفسه صدری (۷۰٪)، سرفه - تب - لرز تعریق مراجعه کرده بودند. در ۸۰٪ موارد علت آمپیم در بررسی انجام شده پنومونی بود. از ۵۰ بیماران در مرحله سوم بیماری که پیشرفته است مراجعه کرده بودند که در ۷۰٪ آنها برای درمان توراکوتومی انجام گرفت. ۴۰٪ در مرحله دوم و ۱۰٪ در مرحله اول آمپیم بودند . لذا بیمارانی که با تب - تنگی نفس – درد قفسه سینه - سرفه مراجعه می کنند باید بفکر آمپیم بود و بیماری را در مرحله یک تشخیص داد . که درمان آن ساده است و گرنه درمان مرحله دوم و سوم آمپیم مشکل است .