مقایسه منیزیم سرم در کودکان دیابتی و سالم

Abstract

چکیده مقدمه: دیابت شایع‌ترین اختلال اندوکرین در کودکان و شایع‌ترین نوع آن، دیابت وابسته به انسولین است. این بیماری منجر به تغییر غلظت یون‌های بدن از جمله کاهش یون منیزیم می‌شود. هدف: تعیین میزان منیزیم سرم در کودکان مبتلا به دیابت نوع اول و مقایسه آن با کودکان غیر دیابتی و بررسی ارتباط میزان منیزیم سرم با کنترل قند خون ( HbA1C) ، BMI، سابقه خانوادگی و مدت ابتلای به دیابت. مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی، نمونه خون 50 کودک دیابتی که به کلینیک درمانگاه دیابت رفسنجان مراجعه کرده بودند ارزیابی و از نظر میزان منیزیم با نمونه خون 50 کودک سالم (بدون دیابت، بدون سوء تغذیه و بدون اسهال) مقایسه شد. نتایج: اکثر افراد (68% گروه دیابتی و 78% گروه سالم) در هر دو گروه بیمار و کنترل، میزان منیزیم سرمی بالاتر از mg/dl2 داشتند و در هیچ‌یک از این افراد، میزان منیزیم سرم کمتر از mg/dl 3/1 نبود. با وجود این میزان منیزیم سرم کودکان دیابتی نسبت به گروه سالم پایین‌تر بود. همچنین، بین افراد بیمار، کودکان با کنترل قند مناسب، سطح سرمی منیزیم بالاتری نسبت به گروه کنترل قند ضعیف داشتند. بین مدت ابتلای به دیابت و سطح منیزیم سرم ارتباط آماری معنی‌داری بدست نیامد. نتیجه‌گیری: با وجود این‌که سطح منیزیم سرم در هر دو گروه بیمار و شاهد، در محدوده طبیعی قرار داشت؛ منیزیم سرم گروه دیابتی پایین‌تر از گروه شاهد بود. بنابراین، سطح سرمی منیزیم (lower limit normal ) در کودکان دیابتی کاهش دارد. چون منیزیم یون مهم داخل سلولی است، باید مطالعات تکمیلی به‌صورت اندازه‌گیری منیزیم داخل سلولی انجام شود.