| dc.contributor.author | اسدی, کامران | fa_IR |
| dc.contributor.author | مردانی, محسن | fa_IR |
| dc.date.accessioned | 1399-08-23T00:24:12Z | fa_IR |
| dc.date.accessioned | 2020-11-13T00:24:22Z | |
| dc.date.available | 1399-08-23T00:24:12Z | fa_IR |
| dc.date.available | 2020-11-13T00:24:22Z | |
| dc.date.issued | 2011-04-01 | en_US |
| dc.date.issued | 1390-01-12 | fa_IR |
| dc.identifier.citation | اسدی, کامران, مردانی, محسن. (1390). مقایسه بین روش کلاسیک برون‌گرایی توأم با خمیدگی با روش درون‌گردانی در جااندازی نیمه دررفتگی سر رادیوس در کودکان زیر 7 سال. مجله دانشگاه علوم پزشکی گیلان, 20(77), 55-60. | fa_IR |
| dc.identifier.issn | 2008-4048 | |
| dc.identifier.issn | 2008-4056 | |
| dc.identifier.uri | http://journal.gums.ac.ir/article-1-159-fa.html | |
| dc.identifier.uri | https://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/556664 | |
| dc.description.abstract | چکیده مقدمه: نیمه دررفتگی سر رادیوس از علل شایع مراجعه کودکان زیر 7 سال به مرکز اورژانس در اثر کشیدن مچ دست آن‌ها توسط والدین است. مقایسه‌ای بین شیوه جااندازی سوپینیشن مچ دست همراه با فلکشن آرنج به عنوان روش متداول با روش هیپرپرونیشن در جااندازی نیمه دررفتگی سر رادیوس (آرنج کشیده شده). هدف: مقایسه بین روش کلاسیک برون‌گرایی توأم با خمیدگی در جااندازی نیمه دررفتگی سر رادیوس در کودکان زیر 7 سال مراجعه‌کننده به بیمارستان پورسینا بین سال‌های 1382 تا 1387. مواد و روش‌ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی است که کودکان بین سنین 7-1 سال که به دلیل تشخیص بالینی آرنج کشیده شده بین سال‌های 1382 تا 1387 به اورژانس ارتوپدی بیمارستان پورسینا مراجعه کرده بودند بررسی شدند. بیماران به‌طور تصادفی تحت درمان با یکی از دو شیوه مذکور قرار گرفتند و هر 5 دقیقه از نظر برگشت عملکرد اندام تحت معاینه قرار گرفتند. روش اولیه بعد از 15 دقیقه، اگر عملکرد اندام باز نگشته بود، تکرار شد. عدم موفقیت درمان، 30 دقیقه پس از تلاش اولیه، منجر به تغییر روش جااندازی به روش دیگر می‌شد. روش جایگزین 15 دقیقه بعد در صورت عدم موفقیت تکرار و اگر هر دو روش ناموفق بود، آنگاه رادیوگرافی آرنج از نظر وجود آسیب های دیگر انجام می‌شد. پس از جمع‌آوری داده‌ها، تحلیل آماری با کمک آزمون‌های کای اسکوئر و تی-تست با کمک نرم افزار SPSS نسخه 16 انجام گردید. نتایج: از 110 بیمار واجد شرایط با میانگین سنی51/1±05/4 سال، 58 بیمار(41/1 ± 91/3 سال) به روش اول (SF) و 52 بیمار(62/1±21/4 سال) به روش دوم (HP) تحت درمان قرار گرفتند (31/0=p). 7/62% از بیماران پسر و مابقی 3/37% دختر بودند. در 47 بیمار(4/90%) از 52 بیماری که تحت درمان با (HP) قرار گرفتند، جااندازی در همان تلاش اول موفقیت آمیز بود. درحالی‌که در مورد SF این رقم 46 بیمار(3/79%) از 58 بیمار بود(11/0=p). در پنج بیمار گروه (HP) نیاز به سعی مجدد بود درحالی‌که این تعداد در گروهSF 12 مورد بود. درمان به روش هیپرپرونیشن(HP) در 100 درصد بیماران موفقیت آمیز بود؛ درحالی‌که این مقدار در گروهSF، 9/87% مورد بود. در نتیجه مشخص شد که میزان موفقیت کلی روش HP برتری معنی‌داری نسبت به روش SF دارد (006/0=p). نتیجه‌گیری: در جااندازی نیمه دررفتگی سر رادیوس(آرنج کشیده شده)، روش هیپر پرونیشن در مقایسه با سوپینیشن-فلکشن موفقیت آمیزتر است | fa_IR |
| dc.language | فارسی | |
| dc.language.iso | fa_IR | |
| dc.publisher | دانشگاه علوم پزشکی گیلان | fa_IR |
| dc.relation.ispartof | مجله دانشگاه علوم پزشکی گیلان | fa_IR |
| dc.relation.ispartof | Journal of Guilan University of Medical Sciences | en_US |
| dc.subject | آسیب کودکان | fa_IR |
| dc.subject | چرخش ساعد رو به بالا | fa_IR |
| dc.subject | چرخش ساعد رو به پایین | fa_IR |
| dc.subject | مفصل آرنج | fa_IR |
| dc.subject | نیمه دررفتگی سر رادیوس | fa_IR |
| dc.subject | نتایج درمانی | fa_IR |
| dc.subject | تخصصي | fa_IR |
| dc.title | مقایسه بین روش کلاسیک برون‌گرایی توأم با خمیدگی با روش درون‌گردانی در جااندازی نیمه دررفتگی سر رادیوس در کودکان زیر 7 سال | fa_IR |
| dc.type | Text | en_US |
| dc.type | پژوهشي | fa_IR |
| dc.contributor.department | دانشگاه علوم پزشکی گیلان | fa_IR |
| dc.contributor.department | دانشگاه علوم پزشکی گیلان | fa_IR |
| dc.citation.volume | 20 | |
| dc.citation.issue | 77 | |
| dc.citation.spage | 55 | |
| dc.citation.epage | 60 | |
