تأثیر آلوپورینول بر پروماستیگوتهای لیشمانیا تروپیکا مقاوم به گلوکانتیم

Abstract

مقدمه: هر ساله 400000 مورد جدید لیشمانیوز پوستی گزارش می شود و عدم پاسخگویی به درمان انتخابی (گلوکانتیم) رو به افزایش است. در صورت مقاومت دارویی، الوپورینول خوراکی نیز به درمان اضافه می شود. هدف: در این تحقیق اثر الوپورینول بر پروماستیگونهای مقاوم به لیشمانیا تروپیکا ارزیابی شده است. مواد و روش‌ها: پروماستیگوتهای L.tropica در مجاورت غلظت‌های افزاینده گلوکانتیم کشت داده شد تا نوع مقاوم به 250 میلی گرم بر میلی لیتر الوپورینول حاصل شد. پس از بررسی سیتولوژیک انواع مقاوم در هر مرحله تأثیر غلظت‌های مختلف الوپورینول بر هر دو نوع وحشی و مقاوم، با شمارش تعداد و محاسبه درصد رشد، اندازه گیری شد. سپس تفاوت این متغیرها در هر نوع و مابین دو نوع مقایسه شد. نتایج: در انواع مقاوم ابعاد پروماستیگوتها کاهش یافته و دم آنها کوتاهتر و ضخیم تر و یا در بعضی موارد ناپدید شد. سیتوپلاسم مضرس و کینتوپلاست به هسته نزدیکتر شده بود. الوپورینول موجب کاهش درصد رشد و تعداد در پروماستیگوتهای مقاوم اولیه شد. اما درصد رشد نوع مقاوم در حضور تمام غلظتهای الوپورینول بطور معنی داری کمتر از نوع اولیه بود. نتیجه‌گیری: مکانیسم‌های مقاومت به گلوکانتیم منجر به تغییرات مورفولوژیک و سرعت رشد در پروماستیگوت‌ها شده‌اند. الوپورینول موجب کاهش درصد رشد و تعداد در هر دو نوع شد. اما حساسیت پروماستیگوت های لیشمانیا تروپیکای مقاوم آزمایشگاهی به الوپورینول بیش از انواع اولیه بوده است. این نتایج با بررسی‌های کلینیکی قبلی نیز هماهنگی دارد.