سنجش سازگاری اجتماعی، استرس و میزان تاب‌آوری در زنان با نشانگان پیش قاعدگی و زنان بدون این نشانگان

Abstract

چکیده مقدمه: نشانگان پیش از قاعدگی(PMS) در زنان عموما بر ابعاد سلامت روانی‌‌ تاثیر‌‌ می‌گذارد و استرس و پیامد‌های ناشی از آن میزان سازگاری و تاب‌آوری فرد را دشوار می‌سازد. هدف: مقایسه ابعاد سازگاری اجتماعی، استرس و میزان تاب‌آوری در زنان دارای نشانگان پیش از قاعدگی و زنان بدون این نشانگان. مواد و روش‌ها: این پژوهش از نوع مقطعی با انتخاب گروه کنترل بود. جامعه آماری دربرگیرنده زنان با نشانگان پیش از قاعدگی و زنان بدون این نشانگان در دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی شهرستان لاهیجان در سال 1396 بود. برای انتخاب نمونه‌های PMS از پرسشنامه سنجش نشانه‌های PMS استفاده شد. از این رو نمونه‌های ‌بررسی شده شامل 150 نفر(75 زن مبتلا به نشانگان و 75 زن فاقد ابتلا) بودند که به شیوه نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و با استفاده از پرسشنامه‌های سازگاری اجتماعی(SAS)، استرس ادراک شده و تاب‌آوری کانر و دیوید سون‌‌ بررسی شدند. جهت واکاوی داده‌ها از تحلیل واریانس استفاده شد، همه تجزیه و تحلیل داده‌ها با‌‌ نرم‌افزار SPSS-ver20 انجام شد. نتایج: نتایج تحلیل واریانس چند متغیری نشان داد که در ابعاد سازگاری با همسر‌ و سازگاری به عنوان عضو واحد خانواده، تاب‌آوری و استرس ادراک شده‌ بین دو گروه زنان دچار نشانگان پیش از قاعدگی و غیر مبتلا تفاوت معنی‌دار‌ وجود دارد(05/0 P<). نتیجه‌گیری: در نتیجه می‌توان با شناسایی آثار PMS بر زندگی روزانه و تلاش در جهت کاهش اثرات منفی آن، زمینه جهت افزایش سازگاری و ابعاد سلامت روان زنان فراهم شود.