بررسی وضعیت نشاط اجتماعی و ارتباط آن با آمادگی جسمانی جوانان استان خراسان جنوبی

Abstract

زمینه و هدف: هدف مطالعه حاضر بررسی وضعیت نشاط اجتماعی و ارتباط آن با عوامل آنتروپومتریکی و آمادگی جسمانی جوانان بود. روش تحقیق: جامعه آماری این تحقیق را کلیه جوانان 20 تا 29 ساله استان خراسان جنوبی تشکیل می­دادند که بر اساس روش نمونه­گیری خوشه­ای چند مرحله­ای تصادفی و با استفاده از فرمول کوکران حداقل حجم نمونه 384 نفر به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. برای اندازه­گیری نشاط اجتماعی از پرسشنامه شادکامی آکسفورد استفاده شد. استقامت عضلانی و قلبی ـ عروقی به ترتیب با استفاده از آزمون دراز و نشست و آزمون راکپورت تعیین شد. بعلاوه، قدرت عضلانی با استفاده از آزمون قدرت عضلات دست با دینامومتر محاسبه شد. همچنین، نمایه توده بدن (BMI) و نسبت دور کمر به باسن (WHR) هر آزمودنی تعیین شد. یافته­ها: نتایج نشان داد میانگین متغیر نشاط اجتماعی (64/3) و تمامی مولفه­های شامل در آن در بین جوانان استان خراسان جنوبی در سطح مطلوبی قرار دارد. بین نشاط اجتماعی با متغیر سن و جنسیت آزمودنی­ها ارتباط معنی داری وجود ندارد. با وجود این، بین میانگین میزان­ نشاط اجتماعی با توجه به وضعیت تاهل، شاغل بودن و میزان تحصیلات تفاوت معنی داری وجود دارد. علاوه بر این، بین نشاط اجتماعی و پارامترهای BMI، استقامت عضلانی، و استقامت قلبی ـ تنفسی ارتباط معنی­داری وجود دارد. نتیجه­گیری: به طور کلی، نتایج مبین این است افرادی که از آمادگی جسمانی بالاتری بخصوص در شاخص­های ترکیب بدنی و استقامت عضلانی و قلبی ـ تنفسی برخوردار هستند نشاط اجتماعی بالاتری را تجربه می­کنند.