تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی و استقامتی شدید و متوسط بر بیان mir-133a، Runx2 و PPARγ در مغز استخوان در موش‌های صحرایی نر سالمند نژاد ویستار

Abstract

مقدمه بهترین راه پیشگیری از بروز پوکی استخوان در سالمندی جلوگیری از کاهش تراکم استخوانی و یا تلاش در جهت حفظ آن در سنین جوانی است. هدف از مطالعه حاضر، تاثیر شدت‌‌های مختلف تمرین استقامتی و مقاومتی بر بیان microRNA-133a (mir-133a)، Runx2 و PPARγ در مغز استخوان ران موش‌‌های صحرایی نر سالمند بود. مواد و روش‌‌ها این مطالعه تجربی، روی 40 سر موش‌‌های صحرایی نر بالغ از نژاد ویستار انجام شد. موش‌‌های صحرایی در 5 گروه مساوی 8 تایی شامل تمرینات مقاومتی و استقامتی با شدت متوسط و شدید و گروه کنترل قرار گرفتند. گروه‌‌های تمرینی، 5 روز در هفته به مدت 8 هفته برنامه تمرینی را طبق پروتکل مقاومتی یا استقامتی اجرا کردند. بر روی موش‌‌های صحرایی گروه کنترل، هیچگونه مداخله‌‌ای صورت نگرفت. بعد از دوره تمرین بیان mir-133a، Runx2 و PPARγ به روش RT–PCR اندازه‌‌گیری شدند. تجزیه تحلیل آماری با استفاده از آزمون کروسکال والیس با سطح معنی‌‌داری 0/05>P انجام شد. یافته‌‌ها این پژوهش نشان داد بیان mir-133a (0/701P=)، Runx2 (P=0/948) و PPARγ (P=0/364) در گروه تمرین با شدت بالا و شدت متوسط و گروه کنترل تفاوت معنی‌‌داری نداشت. نتیجه‌‌گیری به نظر می‌‌رسد تغییرات سلولی متابولیسم استخوان پس از انجام چنین تمریناتی نیاز به دوره‌‌های طولانی‌‌تر تمرین ورزشی دارد که باید در تحقیقات آینده مورد بررسی قرار بگیرد.