تاثیر رویکرد ملاقات برنامه‌ریزی شده بر شاخص‌های فیزیولوژیک بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه

Abstract

هدف: ملاقات بیمار در بخش مراقبت ویژه از چالش‌های مهم حوزه درمان است. اعتقاد به این‌که ملاقات باعث افزایش اضطراب بیمار و آثار مخرب بر شاخص‌های فیزیولوژیک می‌شود، باعث شده در بسیاری از این بخش‌ها از رویکرد ملاقات محدود استفاده شود. لذا این مطالعه به بررسی تأثیر رویکرد ملاقات منعطف (برنامه‌ریزی شده) و رویکرد ملاقات محدود بر فشارخون سیستولیک، دیاستولیک و فشار متوسط شریانی پرداخته است. مواد و روش‌ها: این کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی 60 بیمار بستری در چهار بخش مراقبت ویژه بیمارستان‌های امام رضا (ع) و قائم (عج) در مشهد در سال 97-96 انجام‌ شده است. بیماران به‌صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در گروه کنترل ملاقات روتین بخش و در گروه مداخله ملاقات برنامه‌ریزی شده اجرا شد. شاخص‌های فیزیولوژیک بیمار قبل و بعد از ملاقات در هر دو گروه اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: در گروه مداخله فشار خون سیستولیک و دیاستولیک بیماران در زمان‌های 10 و 30 دقیقه بعد از ملاقات کاهش معنی‌داری نسبت به گروه کنترل داشت (آزمون تی مستقل 05/0P<)، اما فشار متوسط شریانی اختلاف معناداری در هیچ یک از مراحل اندازه‌گیری در بین دو گروه نداشت (05/0P>). نتیجه‌گیری: افزایش مدت و دفعات ملاقات در بخش‌های مراقب ویژه نه تنها اثر مخرب بر بیمار نداشته بلکه شاخص‌های فیزیولوژیک بیماران را به محدود نرمال نزدیک‌تر می‌کند. از نتایج این مطالعه می‌تواند جهت طراحی خط مشی ملاقات در این بخش‌ها استفاده کرد.