تعدیل حافظه فضایی توسط گیرنده های گلوکوکورتیکویید آمیگدال

Abstract

سابقه و هدف: شواهد زیادی نشان می دهند که گلوکوکورتیکوئیدهای مترشحه از قشر غدد فوق کلیه در طی حالات هیجانی بر ذخیره حافظه اثر می گذارند. وجود گیرنده های گلوکوکورتیکوئیدی با تراکم متوسط در ناحیه قاعده ای جانبی آمیگدال احتمال نقش آن را در ذخیره حافظه، در این ناحیه مطرح می سازد. هدف این تحقیق تعیین نقش گیرنده های گلوکوکورتیکوئیدی آمیگدال بر ذخیره حافظه فضایی بلند مدت در مدل یادگیری مازآبی موریس است. مواد و روش ها: موش های نر نژاد لانگ ایوانز با وزن 280 تا 320 گرم در این مطالعه استفاده شدند. ابتد به صورت دو طرفه روی ناحیه مزبور کانول راهنما قرار داده شد. یک هفته بعد، موش تحت یادگیری فضایی مدل ماز آبی موریس آموزش داده شد. قبل و بلافاصله و در زمان های 60 و 120 دقیقه بعد از آموزش و قبل از آزمایش بخاطرآوری، RU38486 (سه نانوگرم در 0.6 میکرولیتر به ازای هر طرف) به عنوان آنتاگونیست گیرنده گلوکوکورتیکوئید به صورت دو طرفه داخل هسته فوق تزریق شد. برای ارزیابی حافظه فضایی از دو ملاک مدت زمان و مسافتی که حیوان برای پیداکردن صفحه پلکسی گلاس طی می کند استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان می دهد که تزریق آنتاگونیست گیرنده گلوکوکورتیکوئید قبل و تا 60 دقیقه بعد از آموزش به طور معنی داری ذخیره حافظه فضایی را کاهش داده و موجب اختلال در اکتساب و تثبیت اطلاعات تازه شده است (P<0.01). تزریق داروها 120 دقیقه بعد از آموزش و قبل از بخاطرآوری اثر معنی داری بر ذخیره حافظه فضایی نداشت. نتیجه گیری: یافته های فوق نشان می دهد که ناحیه قاعده ای جانبی آمیگدال و فعال شدن گیرنده های گلوکوکورتیکوئیدی در این ناحیه نقش مهمی در اکتساب و تثبیت اطلاعات تازه آموخته شده فضایی مربوط به حوادث هیجانی حداقل تا 60 دقیقه بعد از آموزش به دنبال رخداد حادثه را دارند