بررسی رابطه پارامترهای خوردگی میلگرد با میزان نفوذپذیری بخار آب در بتن های تعمیر شده با مواد حفاظت سطحی

Abstract

بطور کلی وظیفه حفاظت سطحی در بتن جلوگیری از آسیب های ناشی از عوامل مهاجم از جمله جلوگیری یا تاخیر در خوردگی آرماتور یا ایجاد حفاظت در برابر نفوذ یون می باشد. در این تحقیق عملکرد سه ماده حفاظت سطحی بتن بر روی دو نوع بتن خودتراکم با نسبتهای آب به سیمان متفاوت و یک نوع بتن معمولی، مورد ارزیابی قرار گرفت. آزمایش های نفوذپذیری بخار آب، اختلاف پتانسیل نیم پیل، شدت خوردگی و زاویه تماس آب و تصاویر SEM برای ارزیابی عملکرد این مواد انجام شد. نتایج نشان داد که استفاده از مواد حفاظت سطحی تاثیر بسزایی در کاهش نفوذپذیری، اختلاف پتانسیل نیم پیل و شدت خوردگی و در مجموع افزایش دوام بتن خواهد داشت به طوری که نمونه های حفاظت شده به غیر از یک مورد تا هفته 49 وارد فاز فعال خوردگی نشدند. افزایش نسبت آب به سیمان بتن پایه موجب تضعیف عملکرد مواد حفاظت سطحی خواهد شد. همچنین نتایج گویای این مطلب بوده است که مواد حفاظتی که اجازه تبخیر آب محبوس را به اندازه کافی نمی دهند نسبت به موادی که اجازه عبور بخارآب می دهند تاثیر کمتری در کاهش خوردگی دارند. نمونه حفاظت شده با سیلان- سیلوکسان و نمونه حفاظت شده با اپوکسی به ترتیب 92% و 35% نسبت به بتن شاهد اجازه عبور بخار آب را می دهند و نمونه EP-SCC2 در همان هفته های ابتدایی وارد فاز فعال خوردگی شده است و اختلاف پتانسیل بیش از 270- نشان داده است.