بررسی میزان بروز DIC-like syndrome و تاثیر آن بر مورتالیتی و روزهای بستری در بیماران بخش مراقبت های ویژه بیمارستان امام حسین (ع) در سال های 92-96

Abstract

زمینه و هدف: انعقاد درون رگی منتشر (DIC)، فعال‌شدن پاتولوژیک سیستم انعقاد خون به‌ صورت منتشر در رگ‌های مختلف بدن است، که از شایع ترین اختلالات پاراکلینیکی در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه (ICU) می باشد. در مطالعه حاضر، میزان بروز سندرم شبه DIC و تاثیر آن بر میزان مورتالیتی و روزهای بستری در بیماران بخش مراقبت های ویژه ارزیابی شد. روش‌ها: مطالعه حاضر به روش کوهورت تاریخی بین سالهای 92 تا 96 از طریق رجوع به بانک اطلاعاتی بخش مراقبت های ویژه بیمارستان امام حسین (ع) و ثبت اطلاعات دموگرافیک و بالینی موردنیاز انجام شد. میزان بروز سندرم شبه DIC بعد از 48 ساعت از ورود بیمار به ICU محاسبه و گزارش شد. میزان مورتالیتی یا ترخیص بعنوان پیامد اولیه و طول مدت بستری در ICU بعنوان پیامد ثانویه در همه بیماران ثبت گردید. یافته‌ها: در مجموع 1257 بیمار بستری در ICU ارزیابی شد که میزان بروز DIC-like syndrome در این بیماران برابر 7/5 % (72 نفر) بود. از 72 بیمار با DIC-like syndrome تعداد 43 نفر مرد بودند، تعداد 58 نفر سن بالاتر از 40 سال را داشتند. بیشتر بیماران مورد ارزیابی نمره آپاچی 20-15 داشتند. میانگین روزهای بستری، برای بیماران با سندرم DIC (72 بیمار) برابر 8/22 روز و برای دیگر بیماران (1185 بیمار) برابر 18 روز بود (P=0.06) و همچنین بیشتر بیماران با سندرم DIC بیش از 28 روز در ICU بستری بودند. مورتالیتی، در بیماران مبتلا به DIC-like syndrome به صورت معناداری از دیگر بیماران بستری در ICU بالاتر بود. بین ابتلا بهDIC-Like Syndrome و متغیرهای سن و جنس و نمرهAPACHE ارتباط معناداری به دست نیامد. همچنین در همه داده های گزارش شده اختلاف معنی داری بین بیماران DIC-like syndrome با دیگر بیماران بستری در ICU مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: بروز DIC-like syndrome منجر به افزایش میزان مرگ و میر در بیماران بستری در ICU می گردد. بنابراین هرگونه اختلال انعقادی حتی منحصر به نتایج آزمایشگاهی باید بلافاصله پیگیری و درمان گردد.