بررسی ویژگیهای بالینی و پاراکلینیک استئومیلیت مزمن در جانبازان مراجعه‌کننده به کلینیک فوق تخصصی استئومیلیت بیمارستان ساسان در سال 1387 – 1385

Abstract

مقدمه. بیماری استئومیلیت مزمن، یک عفونت استخوان است که بیش از همه توسط باکتری‌های پیوژن و مایکوباکتری‌ها ایجاد می‌شود. این بیماری دارای خصوصیات مهمی چون سیر بالینی طولانی مدت، دوره‌های طولانی مدت خاموشی، موارد عود مکرر و عوارض جدی می‌باشد که درمان بیماری را بسیار مشکل می‌نماید و از لحاظ اقتصادی هزینه زیادی را در بر می‌گیرد، نظر به آنکه تعداد زیادی از جانبازان جنگ تحمیلی از عفونت مزمن استخوانی رنج می‌برند.هدف. هدف از این مطالعه بررسی تظاهرات بالینی و پاراکلینیک جانبازان جنگ تحمیلی مبتلا به استئومیلیت مزمن می‌باشد. مواد و روش‌ها. در این مطالعه که به روش مقطعی صورت پذیرفت، 40 نفر از جانبازان جنگ تحمیلی که با تشخیص قطعی استئومیلیت مزمن در بیمارستان ساسان در طی سال‌های 1387 – 1385 بستری بودند مورد بررسی قرار گرفتند. جهت ثبت اطلاعات از فرم جمع آوری اطلاعات استفاده گردید که در آن مشخصات دموگرافیک، علایم کلینیکی و یافته‌های پاراکلینیک بهمراه سوابق بیماری‌های زمینه ای همراه ثبت گردید. کلیه اطلاعات توسط نرم افزارspss (نسخه14) آنالیز گردید. جهت بررسی رابطه بین سرعت سدیمانتاسیون گلبول قرمز(ESR) قبل از درمان و نتیجه کشت از تست آماری مجذور کای استفاده گردید. نتایج. از 40 جانباز مورد مطالعه همگی مرد بودند و میانگین سنی آنان (X ± S.D) 28/6 ± 78/42 سال می‌باشد. میانگین مدت زمان ابتلا به استئومیلیت مزمن 31/7 ± 80/18 سال می‌باشد. شایعترین علائم بالینی را ترشح چرکی (90%) و درد (10%) تشکیل می‌دادند. شایعترین محل درگیری استخوان تیبیا (45%) بود و بعد از آن استخوان فمور (25%) در درجه بعدی قرار داشت. از لحاظ بیماری‌های زمینه ای 15% از بیماران دیابتی و 40 % بیماران سیگاری بودند. آنمی در 5/72% از موارد مشاهده گردید. ESR بالای 20 در ساعت اول، در50% از بیماران دیده شد. همچنین ارتباط آماری معنی داری بین ESR قبل از درمان و نتیجه کشت در این بیماران یافت نشد (24/0 =p). 5/67 % از بیماران دارای کشت مثبت بودند که شایعترین ارگانیسم جدا شده استافیلوکوک اورئوس(9/51%) بود و اشرشیاکلی (3/33%)، سودوموناس آئروژینوزا (4/7%) و گونه‌های کلبسیلا (4/7%) ارگانیسم‌های بعدی را تشکیل می‌دادند. بحث. با توجه به یافته‌های این مطالعه، شایعترین علامت بالینی استئومیلیت مزمن، ترشح چرکی در محل زخم و عمدتا" در استخوان‌های بلند می‌باشد. آنمی بعنوان یک عارضه شایع در این بیماران مطرح می‌باشد. همچنین، شایعترین باکتری‌های رشد کرده در این بیماران استافیلوکوک اورئوس و اشرشیاکلی می‌باشند که می‌توان جهت تعیین بهترین پوشش آنتی بیوتیکی در درمان‌های تجربی(Empiric) استفاده نمود.