سنجش صحت و قابلیت آزمون عملکرد تخصصی مردان آتش‌نشان ایران

Abstract

اهداف: آتش­نشان­ها برای انجام وظیفه مطلوب باید از میزان آمادگی جسمانی مناسب برخوردار باشند تا در شرایط کاملاً متفاوت و بحرانی، بتوانند عملکرد تخصصی خود را به‌درستی و با کمترین تلفات انجام دهند. هدف از این مطالعه سنجش صحت و قابلیت آزمون­های عملکرد تخصصی مردان آتش­نشان ایران متناسب با سطح آمادگی قلبی- عروقی آنها بود. روش­ها: این مطالعه توصیفی- تحلیلی در سال 1389 انجام شد. از جمعیت 90نفری متقاضی استخدام در چهار ایستگاه آتش‌نشانی شهر تهران، ۲۵ مامور تازه‌استخدام‌شده با دامنه سنی ۲۳ تا ۳۶ سال به‌صورت داوطلبانه و در دسترس انتخاب شدند. آزمون­های عملکردی روتین ایران و هنگ‌کنگ را در شرایط استاندارد و در دمای ۱۹ تا ۲۱ درجه سانتی‌گراد اجرا شد. توان هوازی آتش­نشان­ها به‌روش مستقیم آنالیز گازهای تنفسی مورد ارزیابی قرار گرفت. برای تحلیل داده­ها از آزمون کلموگروف- اسمیرنوف و رگرسیون خطی استفاده شد. یافته­ها: VO2max آتش­نشان­ها با آزمون­های شاخص هنگ­کنگ ( ۲۳ / ۰ = R و ۰۳ / ۰ = SEE ) و ایران ( ۰۳ /٠= R و ۱۵ / ۰= SEE ) ارتباط نسبتاً ضعیفی داشت که از جنبه آمار ی معنی­دار نبود ( ۰۵ /۰نتیجه­گیری: اگرچه برخورداری از آستانه توان هوازی برای ماموران آتش­نشانی، سطح بهینه برای ارزیابی آمادگی قلبی- عروقی آنان در این حرفه پرخطر است، اما افراد تحت مطالعه از جنبه سطح عملکرد تخصصی هنگام امداد، نجات یا اطفای حریق، دارای آمادگی حرکتی مناسب نیستند. پیشنهاد می­شود که اجزای آزمون عملکردی آتش­نشان­های تهران، مورد بازنگری و اصلاح قرار گیرد.